Zawartość
Termin „skamielina” jest szerokim terminem na każdy artefakt, który świadczy o przeszłości, która zachowała się w skorupie ziemskiej. Skamieliny mogą składać się z ims w skale osadowej, skamieniałych szczątkach, a nawet całego okazu zachowanego w bursztynie, lodzie lub smole. Podczas gdy większość skamielin zawiera węgiel pierwiastkowy w pewnej ilości, szczególny typ znany jako skamielina z filmu węglowego składa się głównie z węgla.
Złogi węgla
Wszystkie żywe istoty zawierają węgiel, a gdy martwy organizm leży na skale, niezwykle cienka warstwa węgla osadza się na skale w miarę upływu czasu. Gdy wodór, tlen i azot w ciele organizmu znikają - zwykle rozpuszczają się i odparowują pod zbiornikiem wodnym - jedynym pozostałym materiałem jest ta warstwa węgla. Ten proces rozkładu nazywa się zwęglaniem lub destylacją.
Dwuwymiarowy Im
W przeciwieństwie do im skamielin, które można wykorzystać do stworzenia trójwymiarowego odlewu, który jest kopią prawdziwego kształtu organizmu, skamielina z filmu węglowego pojawia się jako dwuwymiarowy obraz delikatnie nałożony na skałę. Zazwyczaj są czarne lub brązowe, wyróżniają się kontrastem z kolorem skały. Skamieliny filmu węglowego nie są zatem tak „krzykliwe” ani widoczne jak skamieliny utworzone innymi metodami, ale czasami mogą wykazywać skomplikowane szczegóły powierzchni.
Zachowane okazy
Ponieważ filmy węglowe są zwykle pozostawione przez próbki zachowane pod zbiornikiem wodnym, najczęstszymi skamielinami są ryby, skorupiaki i liście. Okazy prawdopodobnie zatonąły i przylgnęły do skały pod ciałami wolno poruszającej się wody, gdzie mogły się osiedlić, zamiast zostać rozerwanym lub zmiażdżonym przez prąd. W przypadku liści zwykle wewnętrzne składniki liścia, takie jak ściany komórkowe i wewnętrzne struktury komórkowe, są zwykle tracone, ale komórki są czasami wypełnione bogatą w minerały wodą, która zestala się, aby zachować te drobne cechy.
Odejmowanie informacji od skamielin
Skamieliny z filmu węglowego często występują w tandemie ze skamielinami kompresyjnymi, a ich połączenie czasami stwarza możliwość wydobycia większej ilości informacji niż ogólny kształt i morfologia organizmu, który je wytworzył. Na przykład analiza skamieniałych piór z okresu kredowego ujawniła strukturę melanosomów tworzących pióro, co z kolei otwiera możliwość określenia koloru oryginalnego pióra.