Zawartość
- Podstawowa struktura komórki
- Membrana komórkowa
- Jądro
- Rybosomy
- Mitochondria i chloroplasty
- Cytoszkielet
- Inne organelle
Komórki, ogólnie mówiąc, są podobnymi do identycznych jednostkami, które tworzą całość. Na przykład bloki więzienne i ule składają się głównie z komórek. W odniesieniu do układów biologicznych termin ten prawdopodobnie wymyślił 17-wieczny naukowiec Robert Hooke, wynalazca mikroskopu złożonego i pionier w niezwykłej liczbie prac naukowych. Komórka, jak opisano dzisiaj, jest najmniejszą jednostką żywej istoty, która zachowuje cechy samego życia. Innymi słowy, poszczególne komórki nie tylko zawierają informacje genetyczne, ale także wykorzystują i przekształcają energię, reakcje chemiczne gospodarza, utrzymują równowagę i tak dalej. Bardziej potocznie komórki są zazwyczaj i odpowiednio nazywane „budulcem życia”.
Zasadnicze cechy komórki obejmują błonę komórkową do oddzielania i ochrony zawartości komórki przed resztą świata; cytoplazma lub substancja podobna do cieczy we wnętrzu komórki, w której zachodzą procesy metaboliczne; i materiał genetyczny (kwas dezoksyrybonukleinowy lub DNA). To zasadniczo opisuje prokariotyczną lub bakteryjną komórkę w całości. Jednak bardziej złożone organizmy, zwane eukariotami - w tym zwierzęta, rośliny i grzyby - mają również wiele innych struktur komórkowych, wszystkie one ewoluowały zgodnie z potrzebami wysoce wyspecjalizowanych żywych istot. Struktury te nazywane są organellami. Organelle są komórkami eukariotycznymi, którymi są twoje narządy (żołądek, wątroba, płuca itd.) Dla twojego ciała jako całości.
Podstawowa struktura komórki
Komórki, strukturalnie, są jednostkami organizacyjnymi. Są one formalnie klasyfikowane na podstawie tego, skąd czerpią energię. Prokariota obejmują dwa z sześciu królestw taksonomicznych, Archaebacteria i Monera; wszystkie te gatunki są jednokomórkowe, a większość z nich to bakterie, a ich historia sięga około 3,5 miliarda lat (około 80 procent szacowanego wieku samej Ziemi). Eukarionty mają „zaledwie” 1,5 miliarda lat i obejmują Animalię, Plantę, Grzyby i Protistę. Większość eukariontów jest wielokomórkowa, chociaż niektóre (np. Drożdże) nie są.
Komórki prokariotyczne, w absolutnym minimum, cechują się aglomeracją materiału genetycznego w postaci DNA wewnątrz obudowy otoczonej błoną komórkową, zwaną także błoną plazmową. W tej obudowie znajduje się również cytoplazma, która u prokariotów ma konsystencję mokrego asfaltu; u eukariontów jest znacznie bardziej płynny. Ponadto wiele prokariotów ma również ścianę komórkową na zewnątrz błony komórkowej, która służy jako warstwa ochronna (jak się przekonacie, błona komórkowa pełni różne funkcje). W szczególności komórki roślinne, które są eukariotyczne, obejmują również ściany komórkowe. Ale komórki prokariotyczne nie zawierają organelli, i to jest podstawowe rozróżnienie strukturalne. Nawet jeśli zdecydujesz się postrzegać to rozróżnienie jako metaboliczne, nadal jest to związane z odpowiednimi właściwościami strukturalnymi.
Niektóre prokarioty mają wici, które są jak bicze polipeptydy stosowane do napędu. Niektórzy też pili, które są podobnymi do włosów występami stosowanymi do klejenia. Bakterie występują również w różnych kształtach: Cocci są okrągłe (jak meningokoki, które mogą powodować zapalenie opon mózgowych u ludzi), pałeczki (pręty, takie jak gatunki wywołujące wąglika) oraz spirilla lub krętki (bakterie spiralne, takie jak te odpowiedzialne za wywoływanie kiły) .
Co z wirusami? Są to zaledwie małe fragmenty materiału genetycznego, którym może być DNA lub RNA (kwas rybonukleinowy), otoczone płaszczem białkowym. Wirusy nie są w stanie rozmnażać się same, dlatego muszą infekować komórki i „przejmować” swój aparat rozrodczy w celu rozmnażania swoich kopii. W rezultacie antybiotyki atakują wszystkie bakterie, ale są nieskuteczne w stosunku do wirusów. Istnieją leki przeciwwirusowe, a nowe i bardziej skuteczne są wprowadzane przez cały czas, ale ich mechanizmy działania są zupełnie inne niż w przypadku antybiotyków, które zwykle celują w ściany komórkowe lub enzymy metaboliczne szczególnie w komórki prokariotyczne.
Membrana komórkowa
Błona komórkowa to wielopłaszczyznowy cud biologii. Jego najbardziej oczywistym zadaniem jest służyć jako pojemnik na zawartość komórki i stanowić barierę dla zniewag środowiska pozakomórkowego. Opisuje to jednak tylko niewielką część jego funkcji. Błona komórkowa nie jest pasywnym podziałem, ale wysoce dynamicznym zestawem bramek i kanałów, które pomagają zapewnić utrzymanie wewnętrznego środowiska komórki (to znaczy jej równowagi lub homeostazy) poprzez selektywne wpuszczanie cząsteczek do i z komórki zgodnie z wymaganiami.
Membrana jest w rzeczywistości podwójną membraną, z dwiema warstwami skierowanymi do siebie w lustrzany sposób. Nazywa się to dwuwarstwą fosfolipidową, a każda warstwa składa się z „arkusza” cząsteczek fosfolipidów, a ściślej glicerofosfolipidów. Są to wydłużone cząsteczki składające się z polarnych „głów” fosforanowych, które są odwrócone od centrum dwuwarstwy (to znaczy w kierunku cytoplazmy i na zewnątrz komórki) i niepolarne „ogony” składające się z pary kwasów tłuszczowych; te dwa kwasy i fosforan są przyłączone do przeciwnych stron trójwęglowej cząsteczki glicerolu. Ze względu na asymetryczny rozkład ładunku na grupach fosforanowych i brak asymetrii ładunku kwasów tłuszczowych, fosfolipidy umieszczone w roztworze faktycznie gromadzą się spontanicznie w tego rodzaju dwuwarstwach, więc jest to energetycznie wydajne.
Substancje mogą przechodzić przez błonę na różne sposoby. Jednym z nich jest prosta dyfuzja, w której małe cząsteczki, takie jak tlen i dwutlenek węgla, przemieszczają się przez membranę z obszarów o wyższym stężeniu do obszarów o niższym stężeniu. Ułatwiona dyfuzja, osmoza i aktywny transport pomagają również utrzymywać stały dopływ substancji odżywczych wchodzących do komórki i wychodzących produktów przemiany materii.
Jądro
Jądro jest miejscem przechowywania DNA w komórkach eukariotycznych. (Przypomnij sobie, że prokariota nie mają jąder, ponieważ brakuje im jakichkolwiek organelli związanych z błoną.) Podobnie jak błona plazmatyczna, błona jądrowa, zwana także otoczką jądrową, jest dwuwarstwową barierą fosfolipidową.
W jądrze materiał genetyczny komórki jest ułożony w odrębne ciała zwane chromosomami. Liczba chromosomów w organizmie różni się w zależności od gatunku; ludzie mają 23 pary, w tym 22 pary „normalnych” chromosomów, zwanych autosomami, i jedną parę chromosomów płciowych. DNA poszczególnych chromosomów jest ułożone w sekwencje zwane genami; każdy gen przenosi kod genetyczny dla konkretnego produktu białkowego, czy to enzym, przyczyniający się do koloru oczu lub składnik mięśnia szkieletowego.
Kiedy komórka ulega podziałowi, jej jądro dzieli się w wyraźny sposób, dzięki replikacji zawartych w nim chromosomów. Ten proces rozrodczy nazywa się mitozą, a rozszczepienie jądra jest znane jako cytokineza.
Rybosomy
Rybosomy są miejscem syntezy białek w komórkach. Te organelle są wykonane prawie całkowicie z rodzaju RNA odpowiednio zwanego rybosomalnym RNA lub rRNA. Te rybosomy, które znajdują się w cytoplazmie komórki, obejmują jedną dużą podjednostkę i jedną małą podjednostkę.
Być może najłatwiejszym sposobem na wyobrażenie sobie rybosomów są małe linie montażowe. Kiedy nadszedł czas na wytworzenie danego produktu białkowego, informacyjny RNA (mRNA) transkrybowany w jądrze z DNA dociera do części rybosomów, w której kod mRNA ulega translacji na aminokwasy, elementy budulcowe wszystkich białek. W szczególności cztery różne azotowe zasady mRNA można ułożyć na 64 różne sposoby w grupy trzy (4 podniesione do trzeciej potęgi wynosi 64), a każda z tych „tripletów” koduje aminokwas. Ponieważ w ludzkim ciele jest tylko 20 aminokwasów, niektóre aminokwasy pochodzą z więcej niż jednego kodu tripletowego.
Gdy mRNA jest tłumaczony, jeszcze inny rodzaj RNA, przenoszony RNA (tRNA) przenosi dowolny kod aminokwasowy przywołany kodem do rybosomalnego miejsca syntezy, gdzie aminokwas jest przyłączony do końca białka postęp. Gdy białko, które może mieć długość od kilkudziesięciu do wielu setek aminokwasów, jest kompletne, jest uwalniane z rybosomu i transportowane tam, gdzie jest potrzebne.
Mitochondria i chloroplasty
Mitochondria to „elektrownie” komórek zwierzęcych, a chloroplasty są ich analogami w komórkach roślinnych. Uważa się, że mitochondria powstały jako bakterie wolnostojące, zanim zostały włączone do struktur, które stały się komórkami eukariotycznymi, są miejscem metabolizmu tlenowego, który wymaga tlenu do wydobycia energii w postaci trifosforanu adenozyny (ATP) z glukozy. Mitochondria otrzymują cząsteczki pirogronianu pochodzące z niezależnego od tlenu rozkładu glukozy w cytoplazmie; w matrycy (wewnętrznej) mitochondriów pirogronian poddawany jest cyklowi Krebsa, zwanemu również cyklem kwasu cytrynowego lub cyklem kwasu trikarboksylowego (TCA). Cykl Krebsa generuje nagromadzenie wysokoenergetycznych nośników protonów i służy jako konfiguracja dla reakcji tlenowych zwanych łańcuchem transportu elektronów, który zachodzi w pobliżu błony mitochondrialnej, która jest kolejną dwuwarstwą lipidową. Reakcje te wytwarzają znacznie więcej energii w postaci ATP niż glikoliza; bez mitochondriów życie zwierząt nie mogłoby ewoluować na Ziemi ze względu na ogromne zapotrzebowanie energetyczne organizmów „wyższych”.
Chloroplasty nadają roślinom ich zielony kolor, ponieważ zawierają pigment zwany chlorofilem. Podczas gdy mitochondria rozkłada produkty glukozy, chloroplasty faktycznie wykorzystują energię słoneczną do budowy glukozy z dwutlenku węgla i wody. Następnie roślina wykorzystuje część tego paliwa na własne potrzeby, ale większość z niego, wraz z tlenem uwolnionym w syntezie glukozy, dociera do ekosystemu i jest wykorzystywana przez zwierzęta, które nie mogą wytwarzać własnego pożywienia. Bez obfitego życia roślin na Ziemi zwierzęta nie mogłyby przetrwać; jest odwrotnie, ponieważ metabolizm zwierząt wytwarza dwutlenek węgla w ilości wystarczającej do wykorzystania przez rośliny.
Cytoszkielet
Cytoszkielet, jak sama nazwa wskazuje, zapewnia wsparcie strukturalne komórce w taki sam sposób, jak własny szkielet kostny zapewnia stabilne rusztowanie dla narządów i tkanek. Cytoszkielet składa się z trzech elementów: mikrofilamentów, włókien pośrednich i mikrotubul, w kolejności od najmniejszej do największej. Mikrofilamenty i mikrotubule można w danym momencie montować i demontować zgodnie z potrzebami komórki, podczas gdy filamenty pośrednie wydają się być bardziej trwałe.
Oprócz mocowania organelli w miejscu, podobnie jak przewody prowadzące przymocowane do wysokich wież komunikacyjnych, utrzymują je w ziemi, cytoszkielet pomaga w przemieszczaniu rzeczy w komórce. Może to mieć postać punktów zakotwiczenia wici, jak to robią niektóre mikrotubule; alternatywnie, niektóre mikrotubule zapewniają rzeczywisty kanał (ścieżkę) dla rzeczy do przemieszczania się. Zatem cytoszkielet może być zarówno motorowy, jak i autostradowy, w zależności od konkretnego typu.
Inne organelle
Inne ważne organelle obejmują Ciała Golgiego, które wyglądają jak stosy naleśników podczas badania mikroskopowego i służą jako miejsca przechowywania i wydzielania białka oraz retikulum endoplazmatyczne, który przenosi produkty białkowe z jednej części komórki do drugiej. Retikulum endoplazmatyczne występuje w postaci gładkiej i szorstkiej; te ostatnie są tak nazwane, ponieważ są nabijane rybosomami. Ciała Golgiego dają pęcherzyki, które odrywają się od krawędzi „naleśników” i zawierają białka; jeśli można je uznać za kontenery transportowe, retikulum endoplazmatyczne, które przyjmuje te ciała, jest jak autostrada lub system kolejowy.
Lizosomy są również ważne w utrzymaniu komórek. Są to również pęcherzyki, ale zawierają one specyficzne enzymy trawienne, które mogą lizować (rozpuszczać) albo produkty przemiany materii w komórkach, albo chemikalia, które nie powinny w ogóle tam być, ale jakoś przebili błonę komórkową.