Zawartość
Papier może wydawać się zwykłym i prostym produktem, ale jego wytwarzanie jest w rzeczywistości bardziej skomplikowane, niż większość konsumentów prawdopodobnie zdaje sobie sprawę. Kluczowym tego powodem jest chemia produkcji papieru.Dzięki szeregowi reakcji i procesów fizycznych chemikalia stosowane w przemyśle papierniczym zmieniają brązowe zrębki w błyszczący biały arkusz, który można trzymać w dłoni. Dwie z kluczowych reakcji chemicznych to bielenie i proces Krafta.
Proces Krafta
Drewno to złożona mieszanina złożona głównie z polimeru zwanego celulozą. Włókna celulozowe w drewnie są związane ze sobą innym polimerem zwanym ligniną. Producenci papieru muszą usunąć ligninę ze ścieru drzewnego. Aby to osiągnąć, jedną z głównych reakcji chemicznych stosowanych w przemyśle jest proces Krafta, w którym zrębki drzewne łączy się z mieszaniną wodorotlenku sodu i siarczku sodu w wodzie o wysokiej temperaturze i ciśnieniu. W tych wysoce zasadowych warunkach ujemnie naładowane jony siarczkowe reagują z łańcuchami polimeru ligniny, rozkładając je na mniejsze podjednostki, dzięki czemu włókna celulozy są uwalniane do dalszego wykorzystania.
Alternatywne reakcje
Chociaż roztwarzanie metodą Kraft jest zdecydowanie najpopularniejszym procesem, niektórzy producenci stosują inne metody usuwania ligniny. Jedną z takich alternatyw jest roztwarzanie kwaśnego siarczynu, w którym mieszanina kwasu siarkowego i wodorosiarczynu sodu, magnezu, wapnia lub amonu w wodzie rozpuszcza ligninę w celu uwolnienia włókien celulozowych. Podobnie jak w przypadku roztwarzania Kraft, wymagane są wysokie temperatury i ciśnienia. Jeszcze inną alternatywą jest półshemiczne roztwarzanie obojętnego siarczynu, w którym zrębki miesza się z mieszaniną siarczynu sodu i węglanu sodu w wodzie i gotuje. W przeciwieństwie do innych, proces ten usuwa tylko część ligniny, więc po rozcieraniu chipy muszą zostać rozdrobnione mechanicznie, aby usunąć część pozostałego polimeru.
Chemia bielenia
Bez względu na to, jaki proces producent wybierze do roztwarzania, część ligniny pozostaje nienaruszona, a ta pozostała lignina ogólnie nadaje miazdze brązowy kolor. Producenci usuwają tę resztkową ligninę i zmieniają miazgę na biało poprzez inny proces chemiczny zwany bieleniem. W tym procesie środek utleniający - substancja chemiczna utleniająca ligninę poprzez dodanie do niej atomów tlenu lub usunięcie elektronów - jest łączona z miazgą drzewną w celu zniszczenia pozostałej ligniny. Wybielanie wydaje się być bardziej selektywne niż roztwarzanie; w przeciwieństwie do roztwarzania, które niszczy również niewielką część celulozy, bielenie przede wszystkim eliminuje ligninę.
Wybielające substancje chemiczne
Typowe chemikalia bielące to chlor, dwutlenek chloru, tlen, nadtlenek wodoru, ozon i podchloryn sodu, aktywny składnik wybielacza domowego. Chociaż mechanizm każdej reakcji jest inny, wszystkie z nich są utleniaczami, które utleniają ligninę w miazdze. Chlor, dwutlenek chloru i nadtlenek wodoru są najbardziej selektywnymi z tych środków, co oznacza, że mają one mniejszą skłonność do reagowania z celulozą i innymi pożądanymi częściami mieszaniny. Oprócz zdolności do usuwania ligniny, chlor, dwutlenek chloru i podchloryn sodu mają również lepszą zdolność do usuwania cząstek brudu, co jest kolejnym ważnym czynnikiem, który producenci powinni wziąć pod uwagę.
Inne reakcje
Po rozcieraniu i bieleniu miazga jest podawana do szeregu maszyn, które zmieniają ją w procesach fizycznych, a nie chemicznych, aby przekształcić ją w arkusz. W zależności od tego, jakie właściwości chcą, aby ich produkt miał, producenci stosują różnorodną gamę innych reakcji chemicznych zwanych procesami zaklejania, zatrzymywania i wytrzymałości na mokro, które nadają odporność na wilgoć, wiążą mniejsze włókna w produkcie lub zmieniają go, dzięki czemu jest mniej prawdopodobne rozpadają się, gdy są mokre. Zazwyczaj procesy te obejmują jeden z wielu polimerów, które wiążą się z włóknami celulozowymi w gotowym produkcie. Na przykład procesy wytrzymałości na mokro zazwyczaj łączą włókna celulozowe z żywicami poliamidoamino-epichlorohydrynowymi, które reagują z włóknami w celu ich usieciowania, aby rzadziej rozpadały się w wodzie.