Zawartość
Zarówno świstaki, jak i psy preriowe są członkami wiewiórczej rodziny gryzoni, Sciuridae, co oznacza „cień-ogon”. Wszystkie gatunki z tej rodziny mają cztery palce u nóg na przednich łapach i pięć na tylnych łapach. Ich oczy są wysoko osadzone na głowach, aby mogli obserwować drapieżniki. Oba sciurydy jedzą nasiona i trawy. Chociaż świstaki - zwane również świstakami - i pieski preriowe mają wiele cech i nawyków, łatwo je odróżnić po wielu różnicach, zwłaszcza ich wyglądzie.
Wygląd
Zazwyczaj siwy brąz, świstaki mogą być również czarne lub białe. Futro brzucha ma zazwyczaj słomkowy kolor, a jego stopy są czarne. Są krępymi zwierzętami o spłaszczonej głowie i ważą od 4,5 do prawie 9 funtów, co czyni je jednym z większych stworzeń w rodzinie Sciuridae. Świstaki mają całkowitą długość od 16 do 25 cali, w tym ich krótki krzaczasty ogon.
Najczęstszym z pięciu gatunków psów preriowych jest czarno-ogoniasty. W przybliżeniu wielkości królika są znacznie mniejsze niż świstaka, ważą około 2 do 4 funtów i 12 do 15 cali długości. Mają brązowe futro z białym futrem na brzuchu, duże oczy i krótkie, białe lub czarne ogony, które są znacznie krótsze niż świstaka.
Charakterystyka
Świstaki zostały nazwane przez rdzennych Amerykanów „monax”, co oznacza kopacza. Te ryjące zwierzęta mają silne pazury i grube, umięśnione nogi. Na niektórych glebach mogą zakopać się w polu widzenia w mniej niż minutę. Ich tunele mogą mieć długość 45 stóp i głębokość od 3 do 6 stóp. Świstak złapany przez drapieżnika z dala od nory nawet wspina się na drzewo.
Świstaki przyrastają pod koniec lata na trawach, gdy przygotowują się do hibernacji. Jeden z największych prawdziwych hibernatorów, naukowcy badają, jak spowalniają serca, obniżają temperaturę ciała i zmniejszają pobieranie tlenu.
Preryjne psy, w przeciwieństwie do świstaków, tworzą silne grupy rodzinne samca, samicy i ich młodych i dzielą tę samą norę. Współpracują, dzieląc się jedzeniem, goniąc inne psy preriowe, pielęgnując się i utrzymując kontakty towarzyskie. Chociaż nie są to prawdziwe hibernatory, psy preriowe spędzają większość zimy regulując temperaturę ciała w sposób zwany fakultatywnym odrętwieniem. Wyskakują z nory, aby jeść trawy, korzenie i nasiona w ciepłe zimowe dni.
Siedlisko
Świstaki występują w wielu częściach Ameryki Północnej, przede wszystkim we wschodnich Stanach Zjednoczonych, wschodnich prowincjach Kanady, kanadyjskim zachodzie i na Alasce. Żyją wzdłuż krawędzi lasu w otwartych obszarach, takich jak pola. Unikają terenów podmokłych i kopią nory w pobliżu dobrych zapasów traw.
Czarno-ogoniaste preryjne psy znajdują się w środkowo-zachodnich stanach Stanów Zjednoczonych oraz w zachodnich prowincjach Kanady, na otwartych preriach i łąkach. Pracują razem, aby zbudować „miasto” złożone z tuneli i nor i większość swojego życia spędzają na wykopywaniu i odbudowywaniu. Według National Geographic największe zarejestrowane miasto psów preriowych zajmowało około 25 000 mil kwadratowych.
Połączenia
Świstaki dają przenikliwy gwizd, aby ostrzec innych świstaków przed niebezpieczeństwem. Piszczą lub wydają odgłosy przypominające niską korę podczas walki lub zranienia, a także mogą wydawać dźwięki poprzez zgrzytanie zębami.
Preryjne psy mają wiele wyraźnych wezwań, najczęściej w postaci gwizdków. Mogą wyrażać prawa terytorialne, dobrobyt i niebezpieczeństwo, zmieniając wysokość i głośność gwizdków. Skoncentrowano się, by bronić miast, a wysokie, szybkie szczekanie oznacza zagrożenie dla kolonii.