Zawartość
- TL; DR (Too Long; Didnt Read)
- Struktura nukleotydu i nukleozydu
- Parowanie azotowe
- Procesy formowania nukleotydów
ZA nukleozyd, schematycznie rzecz biorąc, jest dwie trzecie z nukleotyd. Nukleotydy są jednostkami monomerycznymi, które tworzą kwasy nukleinowe kwas dezoksyrybonukleinowy (DNA) i kwas rybonukleinowy (RNA). Te kwasy nukleinowe składają się ze sznurków lub polimerów nukleotydów. DNA zawiera tak zwany kod genetyczny, który mówi naszym komórkom, jak funkcjonować i jak zjednoczyć się, aby utworzyć ludzkie ciało, podczas gdy różne rodzaje RNA pomagają w przełożeniu tego kodu genetycznego na syntezę białka.
TL; DR (Too Long; Didnt Read)
Nukleotydy i nukleozydy są monomerycznymi jednostkami kwasu nukleinowego. Często są one mylone ze sobą, ponieważ różnica jest niewielka: nukleotydy są zdefiniowane przez ich wiązanie z fosforanem - podczas gdy nukleozydy całkowicie nie mają wiązania fosforanowego. Ta różnica strukturalna zmienia sposób, w jaki jednostki łączą się z innymi cząsteczkami, a także sposób, w jaki pomagają tworzyć struktury DNA i RNA.
Struktura nukleotydu i nukleozydu
Nukleozyd z definicji ma dwie odrębne części: cykliczną, bogatą w azot aminę zwaną zasadą azotową i pięciowęglową cząsteczkę cukru. Cząsteczka cukru to ryboza lub dezoksyryboza. Gdy grupa fosforanowa wiąże się w wodorze z nukleozydem, stanowi to całkowitą różnicę między nukleotydem i nukleozydem; uzyskana struktura nazywa się nukleotydem. Aby śledzić nukleotyd vs. nukleozyd, pamiętaj, że dodajesz fosfętGrupa zmienia „s” na „t”. Struktura jednostek nukleotydowych i nukleozydowych różni się przede wszystkim obecnością (lub jej brakiem) tej grupy fosforanowej.
Każdy nukleozyd w DNA i RNA zawiera jedną z czterech możliwych zasad azotowych. W DNA są to adenina, guanina, cytozyna i tymina. W RNA obecne są pierwsze trzy, ale uracyl zastępuje tyminę znajdującą się w DNA. Adenina i guanina należą do klasy związków zwanych puryny, podczas gdy cytozyna, tymina i uracyl są nazywane pirymidyny. Rdzeń puryn jest konstrukcją podwójnego pierścienia, jeden pierścień ma pięć atomów, a drugi sześć, podczas gdy pirymidyny o mniejszej masie cząsteczkowej mają strukturę pojedynczego pierścienia. W każdym nukleozydu zasada azotowa jest połączona z cząsteczką cukru rybozy. Deoksyryboza w DNA różni się od rybozy występującej w RNA tym, że ma tylko atom wodoru w tej samej pozycji, co ryboza ma grupę hydroksylową (-OH).
Parowanie azotowe
DNA jest dwuniciowy, natomiast RNA jest jednoniciowy. Dwie nici w DNA są związane ze sobą przy każdym nukleotydzie przez ich odpowiednie zasady. W DNA adenina w jednej nici wiąże się tylko z tyminą w drugiej nici. Podobnie, cytozyna wiąże się i tylko z tyminą. W ten sposób widać nie tylko, że puryny wiążą się tylko z pirymidynami, ale także, że każda puryna wiąże się tylko z określoną pirymidyną.
Kiedy pętla RNA składa się sama, tworząc quasi-dwuniciowy segment, adenina wiąże się tylko z uracylem i tylko z nim. Cytozyna i cytydyna - nukleotyd powstały, gdy cytozyna wiąże się z pierścieniem rybozy - są składnikami występującymi w RNA.
Procesy formowania nukleotydów
Gdy nukleozyd zyskuje pojedynczą grupę fosforanową, staje się nukleotydem - a konkretnie: monofosforan nukleotydu. Nukleotydy w DNA i RNA są takimi nukleotydami. Jednak stojące samotnie nukleotydy mogą pomieścić do trzech grup fosforanowych, z których jedna jest związana z częścią cukrową, a druga (pozostałe) są połączone z odległym końcem pierwszego lub drugiego fosforanu. Powstałe cząsteczki są nazywane nukleotydowe difosforany i trifosforany nukleotydów.
Nukleotydy są nazwane od ich specyficznych zasad, z dodanym „-os-” pośrodku (z wyjątkiem gdy uracyl jest zasadą). Na przykład difosforan nukleotydowy zawierający adeninę to difosforan adenozyny lub ADP. Jeśli ADP zbiera inną grupę fosforanową, pojawia się trifosforan adenozyny lub ATP, który jest niezbędny w transferze energii i wykorzystaniu we wszystkich żywych organizmach. Ponadto difosforan uracylu (UDP) przenosi monomeryczne jednostki cukru do rosnących łańcuchów glikogenu, a cykliczny monofosforan adenozyny (cAMP) jest „drugim przekaźnikiem”, który przekazuje sygnały z receptorów na powierzchni komórki do maszynerii białkowej w cytoplazmie komórek.