Zawartość
Zdolność przystosowania się do suchych warunków może oznaczać różnicę między życiem lub śmiercią zwierząt i roślin żyjących na pustyni. Niektóre zwierzęta zakopują się głęboko pod ziemią w upale dnia, leżą w cieniu do późnego popołudnia lub wczesnego wieczora lub mają rozwinięte gruczoły solne, które pozwalają ich ciałom wydzielać sól, ale nie pocą się, aby zatrzymywać wodę. Większość pustyń ma suchy, suchy klimat z niewielkim lub zerowym deszczem, więc każdy żywy organizm, który tam żyje, musi znaleźć sposób na przystosowanie się, przetrwanie, rozwój lub śmierć.
Zwierzęta nocne
W nocy pustynia ożywa. Uniwersalna adaptacja życia na pustyni rozpoczyna się od dnia do góry nogami. Zamiast spać w nocy, nocne zwierzęta śpią w najgorętszej części dnia, tylko po to, by zająć się polowaniem na żywność podczas zmiany na cmentarzu. Śpiąc w ciągu dnia, zwykle w cieniu pod odkrywką skał, w norie wykopanej w chłodnym podziemiu lub w cieniu krzaka kreozotowego, chronią wodę swojego ciała. Dotyczy to ssaków, owadów i gadów pustyni.
Magazynowanie wody
Rdzenni Amerykanie zaznajomieni z pustynnym życiem zawsze mogli znaleźć wodę, gdy nie można jej było znaleźć na lądzie, krojąc beczkę kaktusa lub zabierając kawałki mięsa kaktusa saguaro i konsumując ją. Kaktus Saguaro (Carnegiea gigantea) może dorastać do ponad 40 stóp wysokości i żyć do 150 lat w warunkach, które zabijałyby inne rośliny. Ten przypominający drzewo kaktus słupowy z rękami wystrzeliwującymi pod kątem 90 stopni, zanim wyrosną pionowo, i widziany w wielu zachodnich filmach z przeszłości, przetrwał i kwitnie na suchej pustyni, ponieważ gromadzi ogromne ilości wody deszczowej w swoich grubych, mięsistych ramionach i ciało, używając go powoli. Wiele kaktusów wyraźnie rozszerza się w porze deszczowej, co również pomaga im rosnąć. Kaktus saguaro wytwarza również jadalny owoc, który niektóre tubylcze plemiona zamieniły w sfermentowany napój na ceremonie opadów.
Dostosowania fizyczne
Wielbłądy ewoluowały i przystosowały się fizycznie do gorących dni pustynnych i zimnych nocy pustynnych na wiele sposobów. Garb wielbłąda nie magazynuje wody, jak wielu ludzi myśli; przechowuje tłuszcz. Tłuszcz garbu zapewnia wielbłądowi źródło energii na długie podróże pustynne. Gdy tłuszcz jest wykorzystywany, tworzy wodę jako produkt uboczny, który zwiększa zasoby wody zwierzęcia w krwiobiegu.
Wielbłądy nie pocą się tak samo jak ludzie, a nocą ich metabolizm spowalnia, aby pomóc również zachować wodę. Ciężkie futro na ich ciele działa jako izolator przed gorącem, a także koc przed ekstremalnym zimowym mrozem pustyni. Z wyjątkowo suchymi kanałami nosowymi i dużymi nozdrzami zamkniętymi i otwartymi do woli wielbłądy kondensują wilgoć poprzez chłodzenie dopływającego powietrza. Ze względu na cały wydmuchiwany piasek pustyni wielbłądy mają trzy powieki i długie kręcone rzęsy, które chronią oczy przed piaskiem.
Desert Greasewood
Pustynne lasy tłuszczowe lub kreozotowe (Larrea tridentata) tak dobrze przystosowały się do życia na pustyni, że na pustyni Mojave w Kalifornii ma prawie 12 000 lat. Liście zawierają woskową substancję, która pomaga chronić przed promieniami ultrafioletowymi słońca i chronić wodę, ale gdy pada deszcz, woskowy materiał wydziela zapach, który wielu mieszkańców pustyni na zawsze kojarzy z zapachem deszczu. Kiedy umiera łodyga lub gałąź rośliny, powstaje nowy klon, który rośnie w kręgu otaczającym roślinę macierzystą. Każda część rośliny żyje tylko około wieku, ale ta zdolność klonowania pozwala całej strukturze rośliny pozostać przy życiu przez wieki.