Zawartość
Fotosynteza jest niezbędnym procesem, który wytwarza tlen dla roślin i zwierząt. Co ważniejsze dla rośliny, proces wytwarza energię do wzrostu i rozmnażania. Sól fizjologiczna lub środowiska o dużej gęstości soli, takie jak wybrzeża oceanów, zagrażają zdolności roślin do fotosyntezy. Niektóre gatunki roślin przystosowały się do tych warunków, wytwarzając energię pomimo trudnych okoliczności.
Osmoza
Kluczowym czynnikiem w przetrwaniu rośliny jest jej potencjał osmotyczny. Osmoza to proces przenoszenia wody z miejsca o niskim zasoleniu do miejsca o wysokim zasoleniu. Potencjał osmotyczny rośliny opisuje przyciąganie wody do komórek rośliny. Dlatego roślina, której zasolenie jest wyższe niż w otoczeniu, ma wysoki potencjał osmotyczny, ponieważ prawdopodobnie przyciąga wodę do swoich komórek, zapewniając równowagę zasolenia wewnątrz i na zewnątrz rośliny. Odwrotnym warunkiem jest niski zasolenie.
Retencja wody
Roślina w środowisku soli fizjologicznej znajduje się w trudnej pozycji do zatrzymywania wody. Wysoki potencjał osmotyczny środowiska w tych warunkach sprzyja przepływowi wody z rośliny do środowiska zewnętrznego. Aby zapobiec utracie wody przez transpirację, aparaty szparkowe rośliny pozostaną zamknięte. Chociaż pomoże to roślinie zachować cenne zasoby wodne i utrzymać zdrową równowagę składników odżywczych i wody, zamknięcie aparatów szparkowych zapobiega również wchłanianiu dwutlenku węgla, zapobiegając przyswajaniu energii przez roślinę przez fotosyntezę.
Utrata składników odżywczych
Po zamknięciu aparatów szparkowych i zatrzymaniu transpiracji, aby zapobiec utracie wody, roślina z powodzeniem zatrzyma większość wody. Jednak transpiracja odgrywa również ważną rolę w przenoszeniu składników odżywczych i wody w całej roślinie. Zgodnie z teorią napięcia i kohezji utrata wody przez transpirację w górnej części rośliny tworzy potencjał osmotyczny, który generuje ruch wody w górę od korzeni rośliny. Woda transportuje ważne składniki odżywcze pozyskane z gleby przez ksylem i do liści.
Adaptacje
Niektóre gatunki roślin przystosowały się do warunków solankowych w sposób podobny do roślin, które żyją w suchych, pustynnych warunkach. Rośliny te zwiększają podaż aminokwasów, obniżając potencjał osmotyczny w ich korzeniach. Ta zmiana potencjału umożliwia przenoszenie wody w górę ksylemu, tak jak ma to miejsce podczas transpiracji. Woda następnie dociera do liści rośliny. Kolejną adaptacją, która zapobiega utracie wody do środowiska soli fizjologicznej, jest ewolucja wyspecjalizowanych liści zawierających woskową, mniej przepuszczalną powłokę.
Halofity
Około 2 procent gatunków roślin na stałe dostosowało się do warunków solankowych. Gatunki te nazywane są halofitami. Występują w środowiskach solankowych, w których albo są zakorzenione w gęstej słonej wodzie, albo są okresowo spryskiwane i zalewane wodą oceaniczną. Można je znaleźć na półpustynnych, bagnach namorzynowych, na bagnach lub wzdłuż wybrzeży. Gatunki te pobierają jony sodu i chloru z otaczającego środowiska i transportują je do komórek liści, przekierowując je z wrażliwych części komórek i przechowując w wakuolach komórek (organelli przypominających pojemniki magazynowe). Wychwyt ten podnosi potencjał osmotyczny roślin w środowisku soli fizjologicznej, umożliwiając dostawanie się wody do rośliny. Niektóre halofity mają gruczoły solne w liściach i transportują sól bezpośrednio z rośliny. Ta cecha występuje w niektórych namorzynach rosnących w słonej wodzie.