Zawartość
Reakcja łańcuchowa polimerazy (PCR) to technika, która kopiuje jeden fragment DNA na wiele fragmentów - wykładniczo wiele. Pierwszym krokiem w PCR jest podgrzanie DNA, aby uległo denaturacji lub stopiło się w pojedyncze nici. Struktura DNA przypomina drabinę linową, w której szczeblami są liny o magnetycznych końcach. Magnesy łączą się, tworząc szczeble, zwane parami podstawowymi, a tym samym zapobiegają rozerwaniu. Każdy fragment DNA topi się w pojedyncze pasma w różnych temperaturach. Zrozumienie, w jaki sposób struktura DNA jest utrzymywana razem przez poszczególne części DNA, da wgląd w to, dlaczego różne fragmenty DNA topią się w różnych temperaturach i dlaczego tak wysokie temperatury są potrzebne przede wszystkim.
Topienie! Topienie!
Pierwszym etapem PCR jest stopienie DNA, aby dwuniciowy DNA rozdzielił się na jednoniciowy DNA. W przypadku DNA ssaków ten pierwszy etap zwykle obejmuje ciepło o temperaturze około 95 stopni Celsjusza (około 200 Fahrenheita). W tej temperaturze wiązania wodorowe między parami zasad A-T i G-C lub szczeblami w drabinie DNA rozpadają się, rozpinając dwuniciowy DNA. Jednak temperatura nie jest wystarczająco wysoka, aby rozbić szkielet fosforanowo-cukrowy, który tworzy pojedyncze pasma lub bieguny drabiny. Całkowite rozdzielenie pojedynczych nici przygotowuje je do drugiego etapu PCR, czyli chłodzenia, aby umożliwić krótkie fragmenty DNA, zwane starterami, związać pojedyncze nici.
Zamki magnetyczne
Jednym z powodów podgrzania DNA do wysokiej temperatury 95 stopni Celsjusza jest to, że im dłuższa jest podwójna nić DNA, tym bardziej chce pozostać razem. Długość DNA jest jednym z czynników wpływających na temperaturę topnienia wybraną do PCR na tym fragmencie DNA. Pary zasad A-T i G-C w dwuniciowym wiązaniu DNA łączą się ze sobą, aby utrzymać strukturę dwuniciową razem. Im więcej następujących po sobie par zasad między dwoma pojedynczymi pasmami, tym bardziej ich sąsiedzi również chcą się związać, i tym silniejsze staje się przyciąganie między tymi dwoma pasmami. To jest jak zamek błyskawiczny wykonany z małych magnesów. Gdy zamkniesz zamek, magnesy będą naturalnie chciały się zapiąć i pozostać zapięte.
Silniejsze magnesy przylegają mocniej
Innym czynnikiem, który wpływa na wybór temperatury topnienia dla interesującego fragmentu DNA, jest ilość par zasad G-C obecnych w tym fragmencie. Każda para podstawowa przypomina dwa przyciągające magnesy. Para wykonana z G i C jest znacznie silniej przyciągana niż para A i T. Zatem kawałek DNA, który ma więcej par G-C niż inny fragment, będzie wymagał wyższej temperatury przed stopieniem się w pojedyncze pasma. DNA naturalnie pochłania światło ultrafioletowe - a dokładnie przy długości fali 260 nanometrów - a jednoniciowy DNA pochłania więcej światła niż dwuniciowy DNA. Zatem pomiar ilości pochłoniętego światła jest sposobem pomiaru, jak bardzo dwuniciowy DNA stopił się w pojedyncze nici. Efekt „magnetycznego zamka błyskawicznego” par zasad G-C i A-T powoduje, że wykres absorpcji światła dwuniciowego DNA wykreślonego w funkcji wzrostu temperatury jest sigmoidalny, ma kształt litery S, a nie linii prostej. Krzywa S reprezentuje opór pracy zespołowej, jaki pary zasad wywierają na ciepło, ponieważ nie chcą się rozdzielać.
Punkt w połowie drogi
Temperatura, w której długość DNA topi się w pojedyncze pasma, nazywana jest jego temperaturą topnienia, która jest oznaczona skrótem „Tm”. Wskazuje to temperaturę, w której połowa DNA w roztworze stopiła się w pojedyncze nici, a druga połowa to wciąż w postaci dwuniciowej. Temperatura topnienia jest różna dla każdego fragmentu DNA. DNA ssaków ma zawartość G-C 40%, co oznacza, że pozostałe 60% par zasad to As i Ts. Jego 40% zawartość G-C powoduje, że DNA ssaków topi się w temperaturze 87 stopni Celsjusza (około 189 Fahrenheita). Dlatego pierwszym krokiem PCR na DNA ssaków jest podgrzanie go do 94 stopni Celsjusza (201 Fahrenheita). Tylko siedem stopni wyższa niż temperatura topnienia, a wszystkie podwójne pasma całkowicie stopią się w pojedyncze pasma.