Zawartość
Zewnętrzna warstwa Ziemi składa się z płyt tektonicznych, które oddziałują ze sobą na swoich granicach. Ruchy tych płyt można mierzyć za pomocą GPS. Chociaż używamy GPS w naszych telefonach i samochodach, w większości nie jesteśmy świadomi, jak to działa. GPS wykorzystuje system satelitów do triangulacji pozycji odbiornika w dowolnym miejscu na Ziemi. Korzystając z sieci odbiorników w pobliżu granic płyt, naukowcy mogą bardzo dokładnie określić, jak zachowują się płyty.
Co to jest GPS?
GPS oznacza Global Positioning System. Według Incorporated Research Institutions for Seismology system GPS składa się z sieci 24 satelitów i co najmniej jednego odbiornika. Każdy satelita składa się z bardzo dokładnego zegara atomowego, nadajnika radiowego i komputera. Każdy satelita okrąża około 20 000 kilometrów (12 500 mil) nad powierzchnią. Ciągle nadaje swoją pozycję i czas. Odbiornik naziemny musi „zobaczyć” co najmniej trzy satelity, aby uzyskać pozycję triangulowaną. Im więcej satelitów odbiornik może wykorzystać do triangulacji, tym dokładniejsze stają się obliczenia. Ręczny odbiornik GPS ma dokładność około 10 do 20 metrów. W przypadku systemu zakotwiczonego dokładność może być wyrażona w milimetrach. Najdokładniejsze odbiorniki GPS są z dokładnością do ziarna ryżu.
Jak naukowcy używają GPS
Naukowcy tworzą duże sieci odbiorników GPS głównie w pobliżu granic płyt. Gdybyś widział jeden z tych odbiorników, prawdopodobnie nie pomyślałbyś zbyt wiele. Na ogół mają małe ogrodzenie do ochrony i panel słoneczny do ich zasilania. Jeśli to możliwe, kładzie się je na skale. Mogą być również bezprzewodowe, więc miałyby również małą antenę. Nowoczesne odbiorniki GPS używane przez naukowców są prawie w czasie rzeczywistym, a ruch można zobaczyć w laboratorium w ciągu kilku sekund.
Płyty tektoniczne
Ruchy płyt wykryte przez GPS wspierają teorię tektoniczną płyt. Płytki poruszają się tak szybko, jak rosną twoje paznokcie. Płyty oddalają się od siebie na grzbietach oceanicznych i zbiegają się w strefach subdukcji. Płytki przesuwają się względem siebie na granicach transformacji. Kolizja, podobnie jak w Himalajach, jest dokładnie rejestrowana. Po uskoku San Andreas płyta tektoniczna Pacyfiku przesuwa się w kierunku północno-zachodnim wzdłuż płyty północnoamerykańskiej. Dzięki technologii GPS wiemy, że współczynnik pełzania w usłudze San Andreas wynosi około 28 do 34 milimetrów, czyli nieco ponad 1 cal, rocznie, zgodnie z artykułem Nature „Niska siła głębokiego uszkodzenia San Andreas z powodu uszkodzenia SAFOD Core. „
Do czego to jest dobre?
Naukowcy mogą dokładniej zlokalizować i zrozumieć trzęsienia ziemi na podstawie danych GPS. Według Phys.org mogą nawet pomóc w tworzeniu systemów wczesnego ostrzegania przed trzęsieniem ziemi. Ponadto, chociaż nie przewidują trzęsień ziemi, mogą pomóc w określeniu, które usterki najprawdopodobniej powodują trzęsienia ziemi.