Dlaczego żelazo jest najlepszym rdzeniem elektromagnesu?

Zawartość

• Zrozumienie magnetyzmu i domen
• Jak działają elektromagnesy?
• Wybór rdzenia i względnej przepuszczalności
• Jaki jest najlepszy rdzeń elektromagnesu?
• Jakie materiały są najczęściej używane do wytwarzania rdzeni elektromagnesu?

Żelazo jest powszechnie uważane za najlepszy rdzeń elektromagnesu, ale dlaczego? Nie jest to jedyny materiał magnetyczny, a jest wiele stopów, takich jak stal, których można by się spodziewać, że będą częściej używane w dzisiejszych czasach. Zrozumienie, dlaczego częściej widzisz elektromagnes z rdzeniem żelaznym niż użycie innego materiału, zawiera krótkie wprowadzenie do wielu kluczowych punktów dotyczących nauki o elektromagnetyzmie, a także ustrukturyzowane podejście do wyjaśniania, które materiały są najczęściej wykorzystywane do wytwarzania elektromagnesów. Krótko mówiąc, odpowiedź sprowadza się do „przepuszczalności” materiału przez pola magnetyczne.

Zrozumienie magnetyzmu i domen

Pochodzenie magnetyzmu w materiałach jest nieco bardziej skomplikowane, niż mogłoby się wydawać. Podczas gdy większość ludzi wie, że magnesy prętowe mają bieguny „północny” i „południowy”, a przeciwne bieguny przyciągają i odpychają przeciwne bieguny, pochodzenie siły nie jest tak szeroko rozumiane. Magnetyzm ostatecznie wynika z ruchu naładowanych cząstek.

Elektrony „okrążają” jądro atomu gospodarza trochę podobnie, jak planety krążą wokół Słońca, a elektrony przenoszą ujemny ładunek elektryczny. Ruch naładowanej cząstki - można ją traktować jako kołową pętlę, chociaż nie jest to wcale takie proste - prowadzi do wytworzenia pola magnetycznego. To pole jest generowane tylko przez elektron - drobną cząsteczkę o masie około miliardowej miliardowej miliardowej części grama - więc nie powinno cię dziwić, że pole z pojedynczego elektronu nie jest tak duże. Wpływa jednak na elektrony w sąsiednich atomach i prowadzi do wyrównania ich pól z pierwotnym. Następnie pole tych atomów wpływa na inne elektrony, a one z kolei wpływają na inne i tak dalej. Efektem końcowym jest stworzenie małej „domeny” elektronów, w której wszystkie wytwarzane przez nie pola magnetyczne są wyrównane.

Każdy makroskopowy kawałek materiału - innymi słowy, próbka wystarczająco duża, abyś mógł z nią zobaczyć i wejść w interakcję - ma dużo miejsca dla wielu domen. Kierunek pola w każdym z nich jest faktycznie losowy, więc różne domeny mają tendencję do wzajemnego znoszenia się. Makroskopowa próbka materiału nie będzie miała pola magnetycznego netto. Jeśli jednak wystawisz materiał na działanie innego pola magnetycznego, spowoduje to wyrównanie wszystkich domen z nim, a zatem wszystkie one również zostaną wyrównane. Kiedy to się stanie, makroskopowa próbka materiału będzie miała pole magnetyczne, ponieważ wszystkie małe pola „pracują razem”, że tak powiem.

Zakres, w jakim materiał utrzymuje to wyrównanie domen po usunięciu zewnętrznego pola, określa, które materiały można nazwać „magnetycznymi”. Materiały ferromagnetyczne to takie, które utrzymują to wyrównanie po usunięciu zewnętrznego pola. Jak zapewne wiesz, jeśli znasz swój układ okresowy, nazwa ta pochodzi od żelaza (Fe), a żelazo jest najlepiej znanym materiałem ferromagnetycznym.

Jak działają elektromagnesy?

Powyższy opis podkreśla, że ​​przeprowadzka elektryczny opłaty produkują magnetyczny pola. Powiązanie między tymi dwiema siłami ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia elektromagnesów. W ten sam sposób, w jaki ruch elektronu wokół jądra atomu wytwarza pole magnetyczne, ruch elektronów jako część prądu elektrycznego również wytwarza pole magnetyczne. Zostało to odkryte przez Hansa Christiana Oersteda w 1820 r., Kiedy zauważył, że igła kompasu została odchylona przez prąd płynący przez pobliski drut. Dla prostej długości drutu linie pola magnetycznego tworzą koncentryczne okręgi otaczające drut.

Elektromagnesy wykorzystują to zjawisko za pomocą cewki z drutu. Gdy prąd przepływa przez cewkę, pole magnetyczne generowane przez każdą pętlę dodaje się do pola generowanego przez inne pętle, tworząc ostateczny koniec „północny” i „południowy” (lub dodatni i ujemny). Jest to podstawowa zasada leżąca u podstaw elektromagnesów.

Już samo to wystarczyłoby do wytworzenia magnetyzmu, ale elektromagnesy zostały ulepszone dzięki dodaniu „rdzenia”. Jest to materiał, wokół którego owinięty jest drut, a jeśli jest to materiał magnetyczny, jego właściwości przyczynią się do pola wytwarzanego przez zwój drutu. Pole wytwarzane przez cewkę wyrównuje domeny magnetyczne w materiale, więc zarówno cewka, jak i fizyczny rdzeń magnetyczny współpracują ze sobą, tworząc silniejsze pole, niż każde z nich mogłoby samodzielnie.

Wybór rdzenia i względnej przepuszczalności

Na pytanie, który metal nadaje się do rdzenia elektromagnesu, odpowiada „względna przepuszczalność” materiału. W przeciwieństwie do elektromagnetyzmu przepuszczalność materiału opisuje zdolność materiału do tworzenia pól magnetycznych. Jeśli materiał ma większą przepuszczalność, wówczas silniej namagnesuje w odpowiedzi na zewnętrzne pole magnetyczne.

„Względny” w tym określeniu ustanawia standard dla porównania przepuszczalności różnych materiałów. Przepuszczalność wolnej przestrzeni jest oznaczona symbolem μ₀ i jest wykorzystywany w wielu równaniach dotyczących magnetyzmu. Jest stałą z wartością μ₀ = 4π × 10⁻⁷ henry na metr. Względna przepuszczalność (μ_r) materiału jest zdefiniowany przez:

μ_r = μ / μ₀

Gdzie μ oznacza przepuszczalność danej substancji. Względna przepuszczalność nie ma jednostek; to tylko liczba. Jeśli więc coś w ogóle nie reaguje na pole magnetyczne, ma względną przepuszczalność wynoszącą jeden, co oznacza, że ​​reaguje tak samo jak całkowita próżnia, innymi słowy „wolna przestrzeń”. Im wyższa względna przepuszczalność, tym większa odpowiedź magnetyczna materiału.

Jaki jest najlepszy rdzeń elektromagnesu?

Dlatego najlepszym rdzeniem elektromagnesu jest materiał o najwyższej względnej przepuszczalności. Każdy materiał o względnej przepuszczalności większej niż jeden zwiększy wytrzymałość elektromagnesu, gdy zostanie użyty jako rdzeń. Nikiel jest przykładem materiału ferromagnetycznego i ma względną przepuszczalność między 100 a 600. Jeśli użyjesz rdzenia niklowego do elektromagnesu, wówczas siła wytwarzanego pola zostałaby drastycznie poprawiona.

Jednak żelazo ma względną przepuszczalność 5000, gdy ma 99,8 procent czystości, a względna przepuszczalność miękkiego żelaza o czystości 99,95 procent wynosi ogromnie 200 000. Ta ogromna względna przepuszczalność sprawia, że ​​żelazo jest najlepszym rdzeniem elektromagnesu. Przy wyborze materiału na rdzeń elektromagnesu należy wziąć pod uwagę wiele czynników, w tym prawdopodobieństwo strat wynikających z prądów wirowych, ale ogólnie mówiąc, żelazo jest tanie i skuteczne, więc albo jest w jakiś sposób wbudowane w materiał rdzenia, albo rdzeń jest wykonany z czystego żelazo.

Jakie materiały są najczęściej używane do wytwarzania rdzeni elektromagnesu?

Wiele materiałów może działać jako rdzenie elektromagnetyczne, ale niektóre z nich to żelazo, stal amorficzna, ceramika żelazna (związki ceramiczne wykonane z tlenku żelaza), stal krzemowa i amorficzna taśma na bazie żelaza. Zasadniczo każdy materiał o wysokiej względnej przepuszczalności może być stosowany jako rdzeń elektromagnesu. Istnieje kilka materiałów, które zostały specjalnie zaprojektowane jako rdzenie dla elektromagnesów, w tym permalloy, który ma względną przepuszczalność 8 000. Innym przykładem jest nanoperma na bazie żelaza, której względna przepuszczalność wynosi 80 000.

Liczby te są imponujące (i oba przekraczają przepuszczalność nieco nieczystego żelaza), ale kluczem do dominacji rdzeni żelaznych jest tak naprawdę mieszanka ich przepuszczalności i przystępności.