Zawartość
Fizyczne oblicze Ziemi i dolnej atmosfery oddziałują na wiele złożonych sposobów. Tak jak klimat może wpływać na topografię - z lodowcami utworzonymi w epoce lodowcowej, na przykład erozując rozległe obszary terenu - tak samo topografia może oddziaływać z wzorami pogodowymi. Jest to szczególnie łatwe do zauważenia w obszarach górskich, gdzie dominujące systemy pogodowe muszą radzić sobie z pionowymi falami.
Lifting orograficzny
Fotolia.com "> ••• obraz wulkanu autorstwa bodo011 z Fotolia.comJeden z głównych przykładów wpływu ukształtowania terenu na wzorce pogodowe dotyczy podnoszenia orograficznego - procesu, w którym góry przetaczają powietrze w górę, gdy napotykają je systemy atmosferyczne. Jeśli góry są wysokie, mogą zmusić powietrze wystarczająco wysokie, aby ostygło i osiągnęło punkt nasycenia, a para wodna skrapla się, tworząc chmury i możliwe opady atmosferyczne. To właśnie zjawisko tłumaczy ogromne opady zimowe w przybrzeżnych pasmach północno-zachodniego Pacyfiku, w tym na zachodnim zboczu Kaskad; te budzące grozę wyżyny stoją w pobliżu Oceanu Spokojnego, na którym znajdują się systemy obciążone wilgocią.
Efekt Rainshadow
Podnoszenie orograficzne może wyciskać wilgoć z systemów pogodowych, dzięki czemu strona zawietrzna lub wiatrowa w górach doświadcza znacznie bardziej suchego klimatu. W przykładzie Cascade Range zachodnie stoki tego pasma powodują duże zachmurzenie i duże opady. Masy powietrza następnie opadają i ogrzewają się nad wschodnimi bokami Kaskad, znacznie bardziej suchymi. To tłumaczy półpustynny step i rozproszoną prawdziwą pustynię znalezioną we wschodnim Waszyngtonie i Oregonie. Ten sam stan występuje na południe od Sierra Nevada i pustyń Wielkiego Basenu na wschód.
Ukształtowanie terenu Bryza
Fotolia.com "> ••• Obraz Blue Valley od DomTomCat z Fotolia.comZnajomy wpływ ukształtowania terenu na pogodę występuje w górzystym lub pagórkowatym kraju: codzienne rytmy „bryzy górskiej i dolinnej”. Te zmieniające się wzorce wiatru wynikają z różnej szybkości ogrzewania i chłodzenia między grzbietami zbocza a dnem odwadniającym. W ciągu dnia wysokie zbocza nagrzewają się szybciej niż wewnętrzne doliny, tworząc niskie ciśnienie; powoduje to podmuchy wiatru z doliny (bryza doliny), gdy powietrze przemieszcza się z obszarów o wysokim lub niskim ciśnieniu. W nocy dzieje się odwrotnie: wyżyny szybciej stygną, gromadząc wysokie ciśnienie, więc bryzy zaczynają opadać na dno doliny (bryza górska). Końce różnic topograficznych różnic temperatur oznaczają, że bryza w dolinie jest zwykle najsilniejsza około południa, a bryza górska bezpośrednio przed wschodem słońca.
Lejki wiatrowe
Uniesienia topograficzne mogą również wpływać na koncentrację i siłę wiatru. Łańcuch górski często oddziela dwa regiony o różnej presji atmosferycznej; wiatry „chcą” przepływać możliwie bezpośrednio ze strefy wysokiego ciśnienia do strefy niskiego ciśnienia. Dlatego wszelkie przełęcze lub luki zobaczą wtedy silne wiatry. Rzeka Columbia stanowi masywny przykład takiej szczeliny w Cascade Range na granicy Waszyngtonu i Oregonu - przejście na poziomie morza przez te wulkaniczne wały, często kierujące wiatry o dużej prędkości. Wiele wiatrów szczelinowych na całym świecie jest tak potężnych i niezawodnych, że zostały nazwane: „lewanter”, na przykład przez Cieśninę Gibraltarską między Hiszpanią a Marokiem; lub „tehuantepecer” Ameryki Środkowej.