Zawartość
- Fakty dotyczące ekosystemu oceanicznego
- Strefa epipelagowa
- Strefa mezopelagiczna
- Strefa Batypelagiczna
- Strefa Absopelagiczna
- Strefa Hadopelagiczna
Powierzchnia Ziemi to 70 procent oceanu. Otwarty ocean to obszar, który nie ma kontaktu z lądem.
Uważa się, że najgłębsza część otwartego oceanu ma głębokość prawie 7 mil (11 kilometrów). Ponad połowa oceanu ma głębokość co najmniej 1,86 mil (3 km).
Fakty dotyczące ekosystemu oceanicznego
Otwarty ocean produkuje więcej niż 50 procent tlenu na świecie poprzez glony fotosyntetyczne. Ekosystemy oceaniczne można zasadniczo podzielić na dwa rodzaje: otwarty ocean lub strefę pelagiczną oraz dno morskie lub strefę denną.
Strefa pelagiczna jest dalej podzielona na pięć stref ekologicznych. Epipelagiczne, mezopelagiczne, bathypelagiczne, abyssopelagiczne i hadopelagiczne są zdefiniowane na podstawie ich głębokości.
Strefa epipelagowa
Strefa epipelagiczna sięga od powierzchni do około 650 stóp (200 metrów). Strefa ta jest szczególnie ważna, ponieważ jest to region z najbardziej lekki. Fitoplankton wykorzystuje to światło do wytwarzania energii poprzez fotosyntezę, proces, który przekształca również dwutlenek węgla w tlen.
Termin plankton odnosi się do roślin, fitoplanktonu, zwierząt i zooplanktonu, które mają minimalną kontrolę nad swoim ruchem i są zależne od prądów oceanicznych, aby je przenosić. Nekton to zwierzęta, które mają kontrolę nad tym, gdzie pływają, jak wieloryby, delfiny, kalmary, większe ryby i skorupiaki.
Fitoplankton to główni producenci oceanu i są u podstawy sieci pokarmowej zarówno dla zooplanktonu, jak i nektonu.
Strefa mezopelagiczna
Strefa mezopelagiczna rozciąga się od strefy epipelagicznej do około 3300 stóp (1 km). Strefa mezopelagiczna ma większość kręgowców na żyjących tam Ziemiach.
Ze względu na pochłanianie czerwonego światła w górnych wodach wiele zwierząt w tej strefie jest czarnych lub czerwonych w celu maskowania. Wiele żyjących tu kręgowców i bezkręgowców migruje do strefy epipelagicznej w nocy, aby się wyżywić.
Strefa Batypelagiczna
Dalej jest strefa batalii, która rozciąga się do 13 000 stóp (4 kilometry). Ta strefa w ogóle nie dostaje światła słonecznego. W rezultacie niektóre gatunki są ślepe i polegają wyłącznie na innych zmysłach, jeśli chodzi o ukierunkowanie, znalezienie ofiary, unikanie drapieżników i znalezienie partnerów. Niektóre organizmy mają relacje symbiotyczne z bakteriami bioluminescencyjnymi do generowania własnych źródeł światła.
Słynny żabnica (Lophiiformes) są doskonałym przykładem ryb głębinowych wykorzystujących bioluminescencję. Samice mają jasną przynętę zwisającą przed twarzami, aby złapać zdobycz. Ofiara oszukuje, że przynętą jest jedzenie. Latarnia Rybna (Myctophidae) mają markery bioluminescencyjne na głowach, żołądkach i ogonach, które mają pomóc przyciągnąć partnerów w ciemnych wodach.
Ryby na tej głębokości mogą wyglądać okrutnie, jak coś z kosmitów z filmu, ale zazwyczaj są bardzo małe z powodu ciśnienia oceanu. Gatunki żabnicowatych mają długość od 8 do 40 cali (20 do 101 centymetrów). Zwierzęta głębinowe mają również bardzo ściśnięte płuca o dużej zawartości hemoglobiny, aby pomóc im w rozproszeniu gazów do i z tkanek.
Strefa Absopelagiczna
Strefa otchłańcowa sięga od strefy batalii do dna morskiego. Bardzo małe życie znajduje się w tej strefie, stąd nazwa. Na tej głębokości temperatury mieszczą się w zakresie od 32 do 39,2 Fahrenheita (0 do 4 stopni Celsjusza), a chemia wody jest bardzo jednolita.
Nieliczne organizmy żyjące w tej głębi wydają się być czarne lub szare i mają usprawnione ciała, które poruszają się przez głębokie oceany.
Strefa Hadopelagiczna
Co na Ziemi może być głębsze niż dno morskie? Oczywiście okopy głębinowe strefy Hadopelagicznej! Rów Mariana, położony na zachodnim Oceanie Północno-Pacyficznym, jest najgłębszym znanym miejscem na Ziemi.
kanadyjski filmowiec James Cameron ma tytuł mistrza świata w najgłębszym zejściu solo do 35.756 stóp (10.898 kilometrów).