Zawartość
DNA jest odziedziczonym materiałem, który mówi organizmom, czym są i co powinna zrobić każda komórka. Cztery nukleotydy układają się w sparowane sekwencje w ustalonej kolejności, specyficznej dla genomu gatunku i osobnika. Na pierwszy rzut oka tworzy to całą różnorodność genetyczną w obrębie danego gatunku, a także między gatunkami.
Jednak po bliższym zbadaniu okazuje się, że DNA ma znacznie więcej.
Na przykład proste organizmy mają zwykle tyle samo lub więcej genów, co ludzki genom. Biorąc pod uwagę złożoność ludzkiego ciała w porównaniu z muszką owocową lub nawet prostszymi organizmami, trudno to zrozumieć. Odpowiedź leży w tym, w jaki sposób złożone organizmy, w tym ludzie, wykorzystują swoje geny w bardziej skomplikowany sposób.
Funkcja sekwencji DNA eksonu i intronu
Różne sekcje genu można ogólnie podzielić na dwie kategorie:
Regiony niekodujące są nazywane introny. Zapewniają organizację lub rodzaj rusztowania dla kodujących regionów genu. Regiony kodujące są nazywane eksony. Kiedy myślisz o „genach”, prawdopodobnie myślisz konkretnie o eksonach.
Często region genu, który ma być kodowany, przełącza się z innymi regionami, w zależności od potrzeb organizmu. Dlatego dowolna część genu może działać jako niekodująca sekwencja intronowa lub jako sekwencja kodująca ekson.
Zazwyczaj w genie znajduje się wiele regionów eksonowych, sporadycznie przerywanych przez introny. Niektóre organizmy mają zwykle więcej intronów niż inne. Geny ludzkie składają się z około 25 procent intronów. Długość regionów eksonów może zmieniać się od małej garstki zasad nukleotydowych do tysięcy zasad.
Central Dogma and Messenger RNA
Egzony to regiony genu, które podlegają procesowi transkrypcji i translacji. Proces jest złożony, ale wersja uproszczona jest powszechnie nazywana „centralny dogmat, ”i wygląda następująco:
DNA ⇒ RNA ⇒ Białko
RNA jest prawie identyczny z DNA i służy do kopiowania, lub rozpisać DNA i przenieś je z jądra do rybosomu. Rybosom tłumaczy kopię w celu wykonania instrukcji budowy nowych białek.
W tym procesie podwójna helisa DNA rozpina się, pozostawiając odsłoniętą połowę każdej pary zasad nukleotydowych, a RNA wykonuje kopię. Kopia nazywa się messenger RNA lub mRNA. Rybosom odczytuje aminokwasy w mRNA, które są w zestawach trypletowych zwanych kodonami. Jest dwadzieścia aminokwasów.
Gdy rybosom odczytuje mRNA, jeden kodon na raz, przenieś RNA (tRNA) dostarczają poprawne aminokwasy do rybosomu, który może wiązać się z każdym aminokwasem podczas odczytywania. Tworzy się łańcuch aminokwasów, aż powstanie cząsteczka białka. Bez żywych stworzeń przylegających do centralnego dogmatu życie skończyłoby się bardzo szybko.
Okazuje się, że egzony i introny odgrywają znaczącą rolę w tej i innych funkcjach.
Znaczenie eksonów w ewolucji
Do niedawna biolodzy nie byli pewni, dlaczego replikacja DNA obejmuje wszystkie sekwencje genów, nawet regiony niekodujące. To były introny.
Introny są splatane, a eksony połączone, ale splicing można wykonać wybiórczo i w różnych kombinacjach. Proces ten tworzy inny rodzaj mRNA, pozbawiony wszystkich intronów i zawierający tylko eksony, zwane dojrzały mRNA.
Różne dojrzałe cząsteczki przekaźnikowego RNA, w zależności od procesu składania, stwarzają możliwość translacji różnych białek z tego samego genu.
Zmienność możliwa dzięki eksonom i Łączenie RNA lub alternatywne łączenie pozwala na szybsze skoki ewolucji. Alternatywne łączenie stwarza również możliwość większej różnorodności genetycznej w populacjach, różnicowania komórek i bardziej złożonych organizmów o mniejszej ilości DNA.
Powiązana zawartość biologii molekularnej: