Zawartość
Nasz układ słoneczny powstał 4,6 miliarda lat temu, o czym świadczy datowanie się skał kosmicznych zwanych meteorytami. Układ słoneczny zlewał się z chmurą cząstek gazu i pyłu, powodując powstanie słońca oraz wewnętrznych i zewnętrznych planet. Planety wewnętrzne składają się z planet krążących wokół pasa asteroid - Merkury, Wenus, Ziemia i Mars. Zewnętrzne lub Jowińskie planety istniejące poza pasem asteroid składają się z Jowisza, Saturna, Urana i Neptuna. Pluton posiadał tytuł dziewiątej planety przed jej przeklasyfikowaniem w 2006 roku jako planeta karłowata przez Międzynarodową Unię Astronomiczną. Pluton nie może różnić się od wielu obiektów znajdujących się poza orbitą Neptuna, które również obracają się wokół Słońca i modyfikują orbitę Neptuna.
Atmosfera i pogoda
••• Jupiterimages / Photos.com / Getty ImagesWszystkie planety Jowisza zachowują swoją pierwotną gęstą atmosferę, ponieważ ich grawitacja i niskie temperatury zapobiegają ucieczce cząstek gazu w ich atmosferach. Atmosfery chronią planety przed szkodliwym promieniowaniem słonecznym i zapobiegają lataniu energii w kosmos.
Efekt Coriolisa, wynikający z gwałtownej rotacji planety, odnosi się do dystrybucji ciepłego powietrza do obszarów biegunów, powodując obszary silnych wiatrów i spokoju. Wszystkie planety Jowisza wytwarzają burze podobne do huraganu w odpowiedzi na przesadne efekty Coriolisa. Astronomowie śledzili postępy długotrwałych burz, takich jak Wielka Czerwona Plama na Jowiszu i podobna Wielka Ciemna Plama na Neptunie.
Kompozycja
Model kondensacji układu słonecznego zakłada, że układ słoneczny powstał w chmurze gwałtownie wirującego pyłu i gazu, przy czym Słońce formowało się najpierw w środku masy. Cięższe pierwiastki, takie jak nikiel i żelazo, osiadły bliżej Słońca, podczas gdy lżejsze pierwiastki, takie jak wodór i hel, rozprzestrzeniły się na zewnątrz. Gdy elementy i gazy poruszały się i zderzały ze sobą, zaczęły się zlepiać. Wewnętrzne planety powstały z nagromadzenia cząstek skalistych, a zewnętrzne z nagromadzenia lodowej materii. Planety wewnętrzne zachowały mniejsze, gęstsze rdzenie, podczas gdy planety zewnętrzne posiadały większe rdzenie zawierające niewiele metalu lub skały. Intensywna grawitacja większych planet nadal wychwytuje zbłąkane gazy, tworząc gęstą, gazową lub lodową atmosferę.
Gęstość
••• Ablestock.com/AbleStock.com/Getty ImagesGęstość planety - stosunek masy obiektu do jego objętości - odzwierciedla jego skład; metale i skały tworzą gęstsze planety wewnętrzne, podczas gdy lody i gazy tworzą planety zewnętrzne. Naukowcy mierzą gęstość ziemi wynoszącą 5,52 grama na centymetr sześcienny, w porównaniu do gęstości wody wynoszącej 1 gram na cm sześcienny. Wszystkie planety wewnętrzne mają gęstości porównywalne z ziemskimi. Planety Jowisza, z ich lodowymi i gazowymi wnętrzami, mają gęstość zbliżoną do gęstości wody. Saturn ma gęstość mniejszą niż woda.
Pierścienie
Wszystkie planety Jowisza mają układy pierścieniowe, chociaż pozostałe Saturna przyćmiewają. Galileusz po raz pierwszy zaobserwował pierścienie Saturna w 1610 roku. Początkowo astronomowie sądzili, że Saturn ma trzy pierścienie; jednak współczesna eksploracja pierścieni przez misje Voyager ujawniła, że trzy pierścienie faktycznie zawierają setki mniejszych pierścieni wykonanych z nieznanych cząstek i zamarzniętej wody. Pierścienie Jowisza i Urana wydają się ciemne, być może dlatego, że nie zawierają lodu, który odbija światło. Bardzo cienki lub częściowy pierścień może otaczać Neptuna. Rozpad satelitów lub planetoid, które dryfowały zbyt blisko planety, może wyjaśniać istnienie pierścieni planetarnych.
Satelity
W przeciwieństwie do planet wewnętrznych, które mają stosunkowo niewiele naturalnych satelitów, planety Jowisza posiadają liczne księżyce. Sześćdziesiąt cztery znane księżyce krążą na Jowiszu, przy czym Ganymede jest największym księżycem w Układzie Słonecznym, nawet większym niż Merkury. Saturn ma 33 znane księżyce, a jeden z jego księżyców, Tytan, jest niesamowicie podobny do najwcześniejszych etapów ewolucji Ziemi. Uran posiada 27 naturalnych satelitów, podczas gdy Neptun ma 13.
Pola magnetyczne
Silne pola magnetyczne powstają głęboko w planetach zewnętrznych, zasilane prądami elektrycznymi wytwarzanymi przez ruch płynów, a mianowicie ciekłego wodoru. Planety zewnętrzne mają pola magnetyczne wielokrotnie większe niż jakakolwiek z planet wewnętrznych, w tym Ziemia. Olbrzymie planety mają wyraźne magnetosfery wytwarzane przez połączenie ich szybkich obrotów i silnych pól magnetycznych. Magnetosfera planety określa obszar wokół planety, który uwięzia cząsteczki poprzez pole magnetyczne. Cząsteczki emanujące ze słońca - wiatr słoneczny - wchodzą w interakcje z magnetosferą, tworząc wspaniałe pokazy świetlne na biegunach północnych i południowych zwanych zorzami.