Zawartość
- Membrana komórkowa: co robi?
- Anatomia błony komórkowej
- Funkcja dwuwarstwowa fosfolipidu
- Transport błon komórkowych
Błona komórkowa jest jednym z wielu niezwykłych triumfów ewolucji biologicznej. Jedną z trzech cech wspólnych dla wszystkich żywych komórek, ta membrana jest nie tylko mocną barierą, która nadaje komórkom ich kształt i pojemnikiem na ich zawartość molekularną, ale także selektywnie przepuszczalną bramką, która określa, jakie substancje mogą, a których nie mogą, wchodzić i wychodzić komórka.
Tak jak zakład montażu samochodów potrzebuje stałego zaopatrzenia w bardzo różne surowce (np. Metal, gumę oraz zasoby ludzkie i technologiczne) do działania z maksymalną wydajnością, tak ogniwo wymaga sposobu, aby umożliwić cząsteczkom komórkę potrzebną do reakcji wejść, jednocześnie regulując cały proces transportu membrany.
Pewny jonylub atomy przenoszące ładunek elektryczny netto, należą do ulubionych cząsteczek, które mogą przejść, ale tylko z pewnym wysiłkiem.
Membrana komórkowa: co robi?
Komórka jest podstawową jednostką życia z najmniejszymi formami życia, składającymi się tylko z jednej komórki i własnego ciała, w tym trylionów. Wszystkie komórki mają błonę komórkową, cytoplazmy i rybosomy; większość komórek ma również inne składniki. Błona komórkowa jest również nazywana błoną plazmatyczną, ale ponieważ niektóre inne struktury komórkowe również mają błony plazmatyczne, „błona komórkowa” jest bardziej specyficzna.
Błona komórkowa nadaje komórkom granice i solidność, pozwalając na przechowywanie ich istotnej zawartości. Zapewnia również ochronę tych treści w postaci fizycznej bariery. Ta bariera błony komórkowej jest półprzepuszczalny, w związku z czym niektóre substancje mogą wchodzić i wychodzić, podczas gdy innym odmawia się przejścia.
Anatomia błony komórkowej
Błona komórkowa składa się z dwuwarstwy fosfolipidowej. Zawiera dwie strukturalnie identyczne warstwy, które są skierowane do siebie w sposób „lustrzanego odbicia”. Każda warstwa składa się z długich, głównie liniowych cząsteczek fosfolipidów, które są ułożone obok siebie, ale - co ważne - zachowują między nimi pewną przestrzeń. Cząsteczki te obejmują fosforanową „głowę” i lipidowy (tłuszczowy) „ogon”.
Głowice fosforanowe są hydrofilowe lub „szukają wody”, ponieważ mają nierównomierny rozkład ładunku. Głowice te są zatem skierowane w stronę bardziej wodnistej samej komórki i cytoplazmy we wnętrzu.
Z drugiej strony hydrofobowe ogony skierowane są do siebie we wnętrzu dwuwarstwy fosfolipidowej.
Funkcja dwuwarstwowa fosfolipidu
Główną funkcją błony komórkowej jest ochrona komórki, co jest cechą właściwą jej składowi i strukturze.
Inną istotną funkcją jest umożliwienie niektórym cząsteczkom wchodzenia i wychodzenia z komórki, ale nie wszystkich. Ponadto błona komórkowa musi w jakiś sposób uczestniczyć w dawaniu cząsteczkom obciążonym wielkością lub ładunkiem elektrycznym, ale wciąż musi jakoś przejść, jestem aktywna w tym procesie.
Przepuszczalność dwuwarstwowych lipidów zależy od różnych czynników. Jednym z nich, prawdopodobnie intuicyjnym, jest rozmiar. Kolejna to opłata. Ponieważ wnętrze dwuwarstwy jest dwoma zestawami wyłącznie hydrofobowych cząsteczek lipidów skierowanych do siebie, wnętrze jest wrogo nastawione do przejścia hydrofilowych cząsteczek, takich jak jony i większość cząsteczek biologicznych.
Transport błon komórkowych
Ogólnie transport błony komórkowej zależy od:
Jony nie mogą dyfundować przez błony w dół ich gradientu stężenia, nawet najmniejszego (H+, proton lub naładowany atom wodoru).
Zamiast tego nazywane są białka osadzone w punktach wzdłuż błony komórkowej białka kanałowe tworzą pory lub kanały, przez które może przejść wymagany jon, tak jak przez własny podziemny tunel.