Zawartość
Istnieją dwa gatunki jeleni z Teksasu, rodzime dla stanów rozległych i różnorodnych krajobrazów: jeleń bielik (Odocoileus virginianus) i jelenia (O. cuchnący). Stan Lone Star twierdzi, że jest jedną z największych populacji białych ogonów w kraju: prawie cztery miliony.
Oprócz dwóch rodzimych gatunków jeleni, które zwykle można łatwo odróżnić na podstawie wyglądu i ekologii, do państwa łowieckiego wprowadzono kilka egzotycznych gatunków jeleni.
Przejrzyj każdy z tych gatunków i nie tylko w tym artykule. Zacznijmy!
Sarna z bialym ogonem
Jeleń bielik, najszerzej rozpowszechniony i ewolucyjnie starożytny jeleń w Ameryce Północnej, ma swoją wspólną nazwę od śnieżnego spodu ogona, który wyraźnie błyska, gdy jest zaniepokojony. Podczas gdy taksonomia whitetail jest działalnością nierozstrzygniętą, w Teksasie historycznie opisano cztery podgatunki.
Texas whitetail (O. v. Texanus) zajmuje najszerszy zasięg, występujący w większości środkowej i zachodniej części stanu. Whitetail z Kansas (O. przeciwko. Macrourus), typowy dla Osage Plains w Ameryce Północnej, rozciąga się na północno-wschodni Teksas.
Pozostałe dwa podgatunki mają znacznie bardziej ograniczone obszary geograficzne: Whitetail Avery Island (O. c. Mcilhennyi) żyje na wybrzeżu Gulf w południowo-wschodnim Teksasie i przylegającej do Luizjany, podczas gdy Whitetail Carmen Mountains (O. v. Carminis) występuje tylko w Sierra del Carmen i inne rozproszone pasma górskie na pograniczu Texas-Coahuila.
Jeleń muła
W porównaniu z białymi ogonami, mulaki - nazwane tak, że mają duże uszy - mają w Teksasie niewielką głębokość gatunków. Państwo ma w sobie parę podgatunków. Pustynia jelenia (O. h. Eremicus) południowo-zachodniego i północnego Meksyku wędruje po Trans-Pecos i płaskowyżu Edwards. Jeleń skalisty (O. h. Hemionus), największy i najbardziej rozpowszechniony ze wszystkich jeleni, zamieszkuje Texas Panhandle, prawdopodobnie w formie hybrydowej z jeleniem pustynnym. Według Texas Parks & Wildlife stan prawdopodobnie obejmuje od 150 000 do 250 000 jeleni.
Porównania jeleni mułów i whitetails
Uszy jeleni są proporcjonalnie znacznie większe niż u białych. Tymczasem ogon jelenia jest większy i ma dłuższe włosy niż muł jelenia, który jest mały i ma czarną końcówkę. Rogi jeleni mułów generalnie się rozwidlają, podczas gdy zęby poroża whitetail wyrastają z wiązki głównej; ta cecha nie jest jednak niezawodną miarą identyfikacji.
Whitetails uciekają przez doskakiwanie i pchanie, podczas gdy jelenie zwykle „kłaniają się” - to znaczy wiążą sztywno nogi, a wszystkie cztery kopyta uderzają jednocześnie o ziemię. Z ekologicznego punktu widzenia Texas whitetails faworyzuje ciężkie lasy, zarośla i gęste zarośla, podczas gdy jelenie częściej występują na otwartym terenie.
Te preferencje siedliskowe są najostrzejsze, gdy dwa jelenie zachodzą na siebie: na High Plains of Texas Panhandle, na przykład, mulaki żerują na otwartych murawach, podczas gdy whitetails trzymają się splątanych narysów i lasów galeryjnych. Tam, gdzie krzewy i drzewa atakują dawne użytki zielone lub zarośla, białe ogony mogą wzrosnąć kosztem jelenia.
Egzotyczne rodzaje jeleni
Wraz z wieloma innymi gatunkami ssaków kopytnych obecnie w Teksasie żyje kilka egzotycznych gatunków jeleni, początkowo importowanych do prywatnych ranczów w celu polowania oraz w różnym stopniu, obecnie ustanowionych w populacjach swobodnie wędrujących.
Około 6000 dzikich jeleni z osiami (oś Ax), gatunek cętkowany w Azji Południowej, zamieszkuje Teksas. Inne egzotyki to daniele (Dama dama), mały gatunek jelenia z Eurazji oraz inny gatunek jelenia sika (Cervus nippon) z Azji Wschodniej. Te nierodzime gatunki konkurują z rodzimymi jeleniami, szczególnie białymi ogonami, i w przeciwnym razie mogą zakłócać miejscowe systemy ekologiczne.