Zawartość
Obserwacje statku kosmicznego Kepler sugerują, że w galaktyce Drogi Mlecznej znajduje się 50 miliardów planet. Zrozumienie planet krążących wokół innych układów gwiezdnych można poprawić, badając światy bliżej domu. Planety w Układzie Słonecznym mają wiele cech, które można zmierzyć, jedną z ważniejszych jest albedo lub ilość światła odbijanego od powierzchni planet. Ten pomiar pomaga określić materiały, z których składają się planety. Skala albedo teoretycznie zmienia się od 0 procent, co oznacza, że żadne światło nie odbija się od planety, do 100 procent, gdy powierzchnia planet odbija całe padające na nią światło.
Ziemia
Materiał na jego powierzchni iw atmosferze determinuje albedo planet. Powierzchnia Ziemi składa się z 71 procent oceanów i 29 procent lądów. Ciekła woda pochłania większość padającego na nią światła słonecznego i bardzo mało odbija. Albedo wody, od światła wysoko na niebie (normalne padanie), jest niskie - około 10 procent. Albedo większości obszarów lądowych, takich jak gleba lub piasek, jest również stosunkowo niskie i wynosi od 15 do 45 procent. Wyjątkiem jest śnieg, który najczęściej występuje na biegunach Ziemi. Śnieg odbija większość padającego na niego światła, co prowadzi do wysokiego albedo wynoszącego około 90 procent. Chmury atmosferyczne również odgrywają ważną rolę w albedo Ziemi. Większość chmur jest zbudowana z lodu wodnego i ma wysokie albedo. Planetarne albedo Ziemi, które powstaje z połączonego działania poszczególnych elementów, wynosi około 30 procent.
Rtęć
Rtęć, najbliższa Słońcu planeta, składa się głównie z ciemnej, porowatej powierzchni skały, która odbija bardzo mało światła. Jego atmosfera składa się z 95 procent dwutlenku węgla, 2,7 procent azotu i innych gazów śladowych. Dwutlenek węgla jest optycznie przezroczysty i dlatego nie przyczynia się do albedo planet. Albedo planetarne Merkurego wynosi 6 procent.
Wenus
Powierzchnia planety Wenus pokryta jest skalistymi górami, wulkanami i morzami lawy. Jednak powierzchnia Wenus jest całkowicie zaciemniona przez gęstą chmurę atmosferyczną, która pokrywa planetę. Chmury atmosferyczne składają się głównie z kwasu siarkowego, który odbija ogromną większość padającego na nie światła słonecznego. To sprawia, że Wenus jest planetą z najwyższym albedo w Układzie Słonecznym, o wartości 75 procent.
Saturn
Saturn znajduje się w odległości 1,4 miliarda kilometrów (870 milionów mil) od Słońca. Planeta nie ma stałej powierzchni, więc albedo jest całkowicie scharakteryzowane przez gazy znajdujące się w atmosferze, która składa się z wodoru, helu i innych gazów śladowych. Gazy te łączą się tworząc chmury wykonane z chmur pary wodnej, amoniaku i wodorosiarczku amonu. Chmury te odbijają znaczną ilość padającego światła, prowadząc do albedo planetarnego na poziomie 47 procent.
Mars
Powierzchnia Marsa, czwartej planety od Słońca, składa się głównie z czerwonej gleby, której skład jest wciąż badany przez łazik NASA Opportunity. Analizowana do tej pory gleba zawiera cząsteczki szkła i pospolite minerały wulkaniczne. Ponieważ atmosfera Marsa jest bardzo cienka, w jego albedo, wynoszącym 29 procent, dominuje stosunkowo ciemna powierzchnia.
Jowisz, Uran i Neptun
Jowisz, największa planeta w Układzie Słonecznym, ma podobny skład atmosferyczny do Saturna, składający się z wodoru i helu. Albedo Jowisza wynosi 52 procent. Uran, druga najdalej od Słońca planeta, ma głównie wodór, hel i metan, co daje 51% albedo. Neptun jest najbardziej zewnętrzną planetą, a także składa się głównie z wodoru i helu. Albedo Neptuna wynosi 41 procent.