Chemicy używają wysokosprawnej chromatografii cieczowej lub HPLC do rozdzielania mieszanin związków. Ogólnie metoda polega na wstrzyknięciu próbki do kolumny, w której miesza się z jednym lub więcej rozpuszczalnikami. Różne związki adsorbują się lub „przyklejają” do kolumny w różnym stopniu; i gdy rozpuszczalnik przepycha związki przez kolumnę, jeden ze składników mieszaniny najpierw opuści kolumnę. Przyrząd wykrywa związki wychodzące z kolumny i wytwarza chromatogram składający się z wykresu z czasem retencji na osi x i intensywnością sygnału z detektora na osi y. Gdy związki opuszczają kolumnę, wytwarzają „piki” na chromatogramie. Zasadniczo im bardziej oddalone i węższe piki na chromatogramie, tym wyższa rozdzielczość. Naukowcy uważają rozdzielczość 1,0 lub wyższą za odpowiednią separację.
Zmierz szerokość dwóch sąsiadujących pików na chromatogramie, odnotowując, gdzie wartości osi x znajdują się u podstawy każdego piku. Oś X reprezentuje czas retencji, zwykle mierzony w sekundach. Zatem, jeśli pik zaczyna się po 15,1 sekundy i kończy po 18,5 sekundy, jego szerokość wynosi (18,5 - 15,1) = 3,4 sekundy.
Określ czasy retencji, odnotowując czas, tj. Lokalizację na osi x, która odpowiada lokalizacjom maksimów pików. Ta wartość zwykle będzie znajdować się w połowie odległości między dwiema wartościami użytymi do obliczenia szerokości w kroku 1. Przykład podany w kroku 1 wykazywałby maksimum po około 16,8 sekundy.
Oblicz rozdzielczość R pomiędzy dwoma pikami o
R = (RT1 - RT2) /,
gdzie RT1 i RT2 reprezentują czasy retencji pików 1 i 2, a W1 i W2 reprezentują szerokości pików pobranych u ich podstaw. Kontynuując przykład z etapów 2 i 3, jeden pik wykazuje czas retencji 16,8 sekundy i szerokość 3,4 sekundy. Jeśli drugi pik wykazywałby czas retencji 21,4 sekundy przy szerokości 3,6 sekundy, wówczas rozdzielczość byłaby
R = (21,4 - 16,8) / = 4,6 / 3,5 = 1,3.