Zawartość
- Definicja niszy ekologicznej
- Rodzaje nisz ekologicznych
- Znaczenie nisz ekologicznych
- Nakładające się nisze / partycjonowanie zasobów
- Przykłady nisz ekologicznych
- Ekosystem Wysp Normandzkich
- Teoria budowy niszowej
- Przykłady konstrukcji niszowych
Ekologia to badanie interakcji między organizmami i ich środowiskiem, które tworzą ekosystem. Miejsca, w których żyją organizmy, nazywane są siedliskami.
Na nisza ekologiczna, przeciwnie, jest rolą ekologiczną organizmu w jego środowisku.
Definicja niszy ekologicznej
Kilka gałęzi ekologii przyjęło koncepcję nisza ekologiczna.
Nisza ekologiczna opisuje interakcję gatunku w ekosystemie. Nisza gatunku zależy zarówno od czynników biotycznych, jak i abiotycznych, które wpływają na zdolność gatunku do przetrwania i przetrwania.
Czynniki biotyczne wpływ na niszę gatunkową obejmują dostępność pokarmu i drapieżniki. Czynniki abiotyczne wpływające na niszę ekologiczną obejmują temperaturę, cechy krajobrazu, składniki pokarmowe gleby, światło i inne czynniki nieżyjące.
Przykładem niszy ekologicznej jest chrząszcz gnojowy. Żuk gnojowy, jak sama nazwa wskazuje, zjada odchody zarówno w postaci larwalnej, jak i dorosłej. Żuki gnojowe przechowują kulki gnojowe w norach, a samice składają w nich jaja.
Pozwala to wyklutym larwom natychmiastowego dostępu do pokarmu. Żuk gnojowy z kolei wpływa na otaczające środowisko poprzez napowietrzanie gleby i uwalnianie korzystnych składników odżywczych. Dlatego gnojówka odgrywa wyjątkową rolę w swoim środowisku.
Definicja niszy zmieniła się od czasu jej pierwszego wprowadzenia. Biolog terenowy Joseph Grinnell przyjął podstawową koncepcję niszy i dalej ją rozwijał, twierdząc, że w niszy rozróżnia się różne gatunki zajmujące tę samą przestrzeń. Innymi słowy, tylko jeden gatunek może mieć określoną niszę. Był pod wpływem rozmieszczenia gatunków.
Rodzaje nisz ekologicznych
Definicja niszy ekologa Charlesa Eltona koncentrowała się na roli gatunku, na przykład jego roli troficznej. Jego zasady kładły większy nacisk na podobieństwo społeczności, a mniej na konkurencję.
W 1957 r. Zoolog G. Evelyn Hutchinson zapewnił rodzaj kompromisu w tych tokach myślenia. Hutchinson opisał dwie formy niszy. The podstawowa nisza koncentruje się na warunkach, w których gatunek mógłby istnieć bez interakcji ekologicznych. The zrealizowana niszaprzeciwnie, rozważał istnienie populacji w obecności interakcji lub konkurencji.
Przyjęcie koncepcji niszy ekologicznej pozwoliło ekologom zrozumieć rolę gatunków w ekosystemach.
Znaczenie nisz ekologicznych
Ekolodzy wykorzystują koncepcję niszy ekologicznej, aby pomóc zrozumieć, w jaki sposób społeczności odnoszą się do warunków środowiskowych, sprawności, ewolucji cech i interakcji drapieżników z ofiarami w społecznościach. Staje się to coraz ważniejsze, ponieważ zmiany klimatu wpływają na ekologię społeczności.
Nisze ekologiczne pozwalają gatunkom istnieć w ich środowisku. W odpowiednich warunkach gatunek będzie się dobrze rozwijać i odgrywać wyjątkową rolę. Bez nisz ekologicznych różnorodność biologiczna byłaby mniejsza, a ekosystem nie byłby w równowadze.
Konkurs międzygatunkowy: Ekolodzy odnoszą się do współistnienie opisując nisze ekologiczne. Dwa konkurujące gatunki nie mogą istnieć w jednej niszy ekologicznej. Wynika to z ograniczonych zasobów.
Konkurencja wpływa na kondycję gatunków i może prowadzić do zmian ewolucyjnych. Przykładem konkurencji międzygatunkowej jest zwierzę, które żeruje na pyłki lub nektar z określonego gatunku rośliny, konkurując z innymi takimi zwierzętami.
W przypadku niektórych gatunków mrówek owady będą konkurować o gniazda i zdobycz, a także wodę i pożywienie.
Zasada wykluczenia konkurencji: Ekolodzy stosują zasadę wykluczenia konkurencyjnego, aby zrozumieć, w jaki sposób gatunki współistnieją. Z zasady wykluczenia konkurencyjnego wynika, że dwa gatunki nie mogą istnieć w tej samej niszy ekologicznej. Wynika to z konkurencji o zasoby w siedlisku.
Pierwszymi mistrzami zasady wykluczenia konkurencji byli Joseph Grinnell, T. I. Storer, Georgy Gause i Garrett Hardin na początku i w połowie XX wieku.
Konkurencja w niszy albo prowadzi każdy gatunek do specjalizacji w inny sposób, aby nie korzystać z tych samych zasobów, albo prowadzi do wyginięcia jednego z konkurujących gatunków. To kolejny sposób patrzenia na dobór naturalny. Istnieją dwie teorie stosowane w celu wykluczenia konkurencji.
W R * Teoria, wiele gatunków nie może istnieć z tymi samymi zasobami, chyba że różnicują swoje nisze. Kiedy gęstość zasobów jest najniższa, populacje gatunków najbardziej ograniczone zasobami zostaną wykluczone z konkurencji.
W P * Teoriakonsumenci mogą istnieć w dużej gęstości dzięki wspólnym wrogom.
Rywalizacja rozgrywa się nawet na poziomie mikrobiologicznym. Na przykład jeśli Paramecium aurelia i Paramecium caudatum są uprawiane razem, będą konkurować o zasoby. P. aurelia w końcu dogoni P. caudatum i spowodować, że wyginie.
Nakładające się nisze / partycjonowanie zasobów
Biorąc pod uwagę fakt, że organizmy nie mogą istnieć w bańce i dlatego muszą naturalnie oddziaływać z innymi gatunkami, czasami nisze mogą się pokrywać. Aby uniknąć wykluczenia konkurencyjnego, podobne gatunki mogą z czasem zmieniać się w celu wykorzystania różnych zasobów.
W innych przypadkach mogą istnieć na tym samym obszarze, ale w różnym czasie zużywają zasoby. Ten scenariusz jest nazywany partycjonowanie zasobów.
Partycjonowanie zasobów: Partycjonowanie oznacza rozdzielanie. Mówiąc najprościej, gatunki mogą wykorzystywać swoje zasoby w sposób, który zmniejsza ich wyczerpanie. Dzięki temu gatunek może współistnieć, a nawet ewoluować.
Przykładem podziału zasobów są jaszczurki, takie jak anole, które na różne sposoby wykorzystywały różne części pokrywających się siedlisk. Niektóre anole mogą żyć na dnie lasu; inni mogą mieszkać wysoko w czaszy lub wzdłuż pnia i gałęzi. Jeszcze inne anole mogą odejść od środowisk roślinnych i żyć na pustyniach lub w pobliżu oceanów.
Innym przykładem mogą być delfiny i foki, które jedzą podobne gatunki ryb. Jednak ich zakresy domowe różnią się, co pozwala na dzielenie zasobów.
Innym przykładem mogą być zięby Darwina, które specjalizowały się w kształtach swoich dziobów w czasie ich ewolucji. W ten sposób mogli wykorzystywać swoje zasoby na różne sposoby.
Przykłady nisz ekologicznych
Kilka przykłady nisz ekologicznych istnieją w różnych ekosystemach.
Na przykład, w lesie sosnowym w stanie Michigan, warbler Kirtland zajmuje obszar idealnie nadający się dla ptaka. Ptaki wolą gniazdować na ziemi między drzewami, a nie w nich, wśród małych zarośli.
Ale sosna jack musi mieć tylko osiem lat i około 5 stóp wysokości. Gdy drzewo starzeje się lub rośnie, warbler Kirtland nie będzie się rozwijać. Te wysoce wyspecjalizowane rodzaje nisz mogą być narażone na duże ryzyko ze względu na rozwój człowieka.
Rośliny pustynne, takie jak sukulenty, przystosowały się do suchych nisz ekologicznych, przechowując wodę w liściach i rosnąc długie korzenie. W przeciwieństwie do większości roślin, sukulenty otwierają aparaty szparkowe tylko w nocy, aby zmniejszyć utratę wody z upalnego dnia.
Termofile to organizmy, które rozwijają się w ekstremalnych niszach ekologicznych, takich jak otwory wentylacyjne o wysokiej temperaturze.
Ekosystem Wysp Normandzkich
W południowej Kalifornii, zaledwie kilometry od jednego z najbardziej zaludnionych obszarów osadnictwa ludzkiego w Stanach Zjednoczonych, łańcuch wysp zwany Wyspami Normandzkimi stanowi fascynujący ekosystem do badania nisz ekologicznych.
Ten delikatny ekosystem, nazywany „Galapagos Ameryki Północnej”, jest gospodarzem wielu roślin i zwierząt. Wyspy różnią się wielkością i kształtem oraz zapewniają unikalne siedliska różnym zwierzętom i roślinom.
Ptaki: Kilka ptaków nazywa Wyspy Normandzkie domem i pomimo ich nakładania się, udało im się zająć specjalne nisze ekologiczne na wyspach. Na przykład tysiące brązowych pelikanów kalifornijskich gniazduje na wyspie Anacapa. Wyspa scrub Jay jest wyjątkowa dla Wysp Normandzkich.
Ryba: Ponad 2000 gatunków ryb żyje w wodach wokół tych wysp. Łóżka wodorostów pod oceanem stanowią siedlisko zarówno dla ryb, jak i ssaków.
Wyspy Normandzkie ucierpiały na skutek wprowadzenia gatunków inwazyjnych przez osadników europejskich, a także zanieczyszczeń takich jak DDT. Bieliki zniknęły, a ich miejsce zajęły złote orły. Jednak bieliki zostały przywrócone na wyspy. Sokoły wędrowne przeżyły podobny kryzys i wracają.
Rodzime ssaki: Cztery rodzime ssaki zamieszkują Wyspy Normandzkie: lis wyspowy, mysz do zbiorów, mysz z jelenia wyspowego i cętkowany. Z kolei lis i mysz jelenia mają podgatunki na osobnych wyspach; dlatego każda wyspa ma osobne nisze.
Skunks plamisty na wyspie preferuje siedliska różnych typów w zależności od wyspy, na której żyje. Na wyspie Santa Rosa skunk preferuje kaniony, obszary nadbrzeżne i otwarte lasy. Natomiast na wyspie Santa Cruz skunksy plamiste wolą otwarte łąki zmieszane z chaparralem. Odgrywają rolę drapieżnika na obu wyspach.
Wyspa zauważył skunksa i lis wyspę konkurują o zasoby na wyspach. Jednak plamiste skunksy są bardziej mięsożerne i są nocne. W ten sposób są w stanie współistnieć nakładające się nisze. To kolejny przykład partycjonowania zasobów.
Lis wyspowy prawie wyginął. Działania naprawcze przyniosły gatunek z powrotem.
Gady i płazy: Wysoko wyspecjalizowane nisze obejmują gady i płazy. Istnieje jeden gatunek salamandra, jeden gatunek żaby, dwa nie jadowite gatunki węża i cztery gatunki jaszczurki. A jednak nie można ich znaleźć na każdej wyspie. Na przykład tylko trzy wyspy są gospodarzem nocnej jaszczurki wyspowej.
Nietoperze zajmują także nisze na wyspach Santa Cruz i Santa Rosa, działając zarówno jako zapylacze, jak i konsumenci owadów. Wyspa Santa Cruz jest domem dla nietoperzy z uszami.
Dziś wyspy się regenerują. Obejmują teraz Park Narodowy Wysp Normandzkich i Narodowe Sanktuarium Morskie Wysp Normandzkich, a ekolodzy nadal monitorują wiele stworzeń, które nazywają wyspy domami.
Teoria budowy niszowej
Ekolodzy ostatnio skupili się na teoria budowy niszowej, który opisuje, w jaki sposób organizmy modyfikują swoje środowiska, aby lepiej nadawały się na nisze. Przykłady obejmują robienie nory, budowanie gniazd, tworzenie cienia, budowanie tamy bobrowej i inne metody, w których organizmy zmieniają otoczenie w zależności od potrzeb.
Konstrukcja niszowa powstała od biologa Johna Odlinga-Smee. Odling-Smee argumentował, że niszową konstrukcję należy uznać za proces ewolucji, formę „dziedzictwa ekologicznego” przekazywanego potomkom, a nie dziedzictwo genetyczne.
Teoria budowy niszowej opiera się na czterech podstawowych zasadach:
Przykładem mogą być odchody ptaków morskich, które prowadzą do nawożenia roślin i przejścia z zarośli na łąki. Nie jest to celowe dostosowanie, ale przyniosło implikacje dla ewolucji. Ptak morski znacznie zmodyfikowałby zatem środowisko.
Inne modyfikacje środowiska muszą wpływać na presję selekcyjną na organizm. Selektywne sprzężenie zwrotne nie ma związku z genami.
Przykłady konstrukcji niszowych
Inne przykłady konstrukcji niszowych obejmują zwierzęta gniazdujące i grzebiące w ziemi, drożdże, które same się modyfikują, aby przyciągnąć więcej muszek owocowych, oraz modyfikacja skorup przez pustelniki. Nawet przemieszczając się, organizmy mogą wpływać na środowisko, co z kolei wpływa na przepływ genów w populacji.
Widać to na wielką skalę u ludzi, którzy tak zmienili otoczenie, aby zaspokoić ich potrzeby, że doprowadziło to do światowych konsekwencji. Z pewnością można to udowodnić poprzez przejście od łowców-zbieraczy do kultur agrarnych, które zmieniły krajobraz w celu pozyskania źródeł żywności. Z kolei ludzie zmienili zwierzęta w celu udomowienia.
Nisze ekologiczne oferują bogatą potencjalną wiedzę umożliwiającą zrozumienie interakcji gatunków ze zmiennymi środowiskowymi. Ekolodzy mogą wykorzystać te informacje, aby dowiedzieć się więcej na temat zarządzania gatunkami i ich ochrony, a także planowania przyszłego rozwoju.