Zawartość
Niektóre gwiazdy stają się białymi karłami pod koniec życia. Gwiazda w tej fazie swojego istnienia jest superbohaterem; może mieć masę Słońca, a jednocześnie być tak duża jak Ziemia. Jedną z pierwszych gwiazd białego karła, jaką kiedykolwiek zaobserwowano, jest towarzysz Syriusza w konstelacji Canis Major. Dwie gwiazdy, które tworzą układ podwójny, są znane jako Syriusz A i Syriusz B.
Tworzenie
W ciągu swojego życia gwiazda taka jak Słońce ostatecznie spala całe swoje paliwo jądrowe, a wraz z nią siła grawitacji powoduje jej zapadnięcie się. Jednocześnie jego zewnętrzne warstwy rozszerzają się, a gwiazda staje się czerwonym gigantem. Temperatura w jądrze gwiazdy na tym etapie pozostaje wysoka, a rdzeń staje się superdenny, gdy grawitacja nadal go ściska, a procesy jądrowe zaczynają przekształcać hel w węgiel i cięższe pierwiastki. Zewnętrzna warstwa czerwonego olbrzyma ostatecznie rozszerza się w mgławicę planetarną, pozostawiając po sobie gorący, gęsty rdzeń, który jest gwiazdą białego karła.
Charakterystyka
Zanim czerwony olbrzym stał się białym karłem, fuzja ustała, a gwiazda nie ma wystarczającej energii, aby przeciwdziałać sile grawitacji. W rezultacie materia ulega tak ściśnięciu, że wszystkie poziomy energii są wypełnione elektronami, a zasady mechaniki kwantowej zapobiegają dalszemu kurczeniu się. Z powodu tego procesu masa białego karła jest ograniczona: 1,4 razy więcej niż masa Słońca. Grawitacja powierzchniowa jest 100 000 razy większa niż na Ziemi, a atmosfera, w większości lekkie gazy, takie jak wodór i hel, jest przyciągana bardzo blisko powierzchni.
Syriusz B.
Astronom i matematyk Friedrich Bessel postawił hipotezę o istnieniu Syriusza B w 1844 r., Opierając się na obserwacjach znacznie bardziej widocznego Syriusza A. jest skierowany do Słońca, a jego 8200 słabszych niż Syriusz A. Ze średnicą zaledwie 0,008 średnicy Słońca, jest nawet mniejszy niż Ziemia, ale jego masa wynosi 97,8 do 103,4 procent masy Słońca. Jest tak gęsty, że 1 cal sześcienny jego materiału ważyłby 13,6 tony metrycznej (15 ton) na Ziemi.
Mgławica Helix
Gdy czerwony gigant płonie, resztki paliwa i jądro nadal się kurczą, jego pole grawitacyjne staje się zbyt słabe, aby utrzymać zewnętrzne warstwy gazu i zaczynają odpływać, tworząc coś, co astronomowie nazywają mgławicą planetarną. Jednym z przykładów jest malownicza Mgławica Ślimak, znana popularnie jako Oko Boga, znajdująca się w gwiazdozbiorze Wodnika. Biały karzeł w centrum mgławicy nadal emituje duże ilości promieniowania ultrafioletowego, które podgrzewa gazy w mgławicy i nadaje jej charakterystyczne kolory.