Zawartość
Atom składa się z jądra zawierającego dodatnio naładowane cząstki otoczone chmurą ujemnie naładowanych elektronów. Elektrony w atomach siedzą w szeregu „powłok” wokół jądra, a każda powłoka może zawierać stałą liczbę elektronów. Mówi się, że elementy, które mają pełną powłokę zewnętrzną, mają stabilną konfigurację elektronową. Elementy o stabilnych konfiguracjach elektronowych występują tylko w obrębie jednej kolumny (grupa 8) układu okresowego pierwiastków. Dlatego zdecydowana większość elementów układu okresowego ma niestabilne konfiguracje elektronowe.
Wodór
Wodór jest najprostszym pierwiastkiem w układzie okresowym i składa się z pojedynczego protonu i pojedynczego elektronu. Pojedynczy elektron znajduje się w powłoce 1s, która może posiadać dwa elektrony. Konfiguracja elektronowa wodoru nie jest zatem stabilna. Aby wypełnić powłokę 1s, dwa atomy wodoru łączą się i dzielą drugi elektron. Jest to znane jako wiązanie kowalencyjne i w tym przypadku prowadzi do powstania cząsteczki wodoru.
Sód
Sód znajduje się w grupie 1 układu okresowego, a każdy atom zawiera 11 elektronów. Pojedynczy elektron znajduje się w zewnętrznej powłoce 3s, która jest w stanie pomieścić 2 elektrony. Ponieważ jest to niestabilna konfiguracja elektronowa, sód często traci swój zewnętrzny elektron 3s, wytwarzając dodatnio naładowany jon. Jony naładowane dodatnio i ujemnie łączą się, tworząc cząsteczki. Jest to znane jako wiązanie jonowe i w sodzie prowadzi do różnych cząsteczek, w tym chlorku sodu.
Węgiel
Węgiel znajduje się w grupie 6 układu okresowego i zawiera łącznie sześć elektronów. Zewnętrzna powłoka elektronowa 2p jest zajęta przez dwa elektrony. Ponieważ pociski 2p mogą zawierać sześć elektronów, węgiel nie jest w stabilnej konfiguracji elektronowej. Aby węgiel uzyskał stabilną konfigurację elektronową, musi dzielić kolejne cztery elektrony poprzez wiązania kowalencyjne. To właśnie ten proces prowadzi do dużej ilości związków węgla, takich jak metan.
Chlor
Chlor znajduje się w grupie 7 układu okresowego i zawiera 17 elektronów. Zewnętrzna skorupa 3p jest zajęta przez pięć elektronów i dlatego wymaga jeszcze jednego elektronu, aby mieć stabilną konfigurację. Chlor często otrzymuje ten dodatkowy elektron kosztem stania się ujemnie naładowanym jonem. Oznacza to, że chlor może łączyć się z dowolnym dodatnio naładowanym jonem, tworząc wiązanie jonowe. Dobrym przykładem jest chlorek sodu, który jest również znany jako sól kuchenna.