Zawartość
Skamieliny są podstawą zrozumienia przez naukowców historii Ziemi i całego życia na niej. Wszystko, co ludzie wiedzą o dinozaurach, wcześniejszych gatunkach hominidów i wszystkich innych wymarłych gatunkach, zaczęło się od odkrycia skamielin. Wiele z tego, co antropologowie rozumieją na temat wczesnej migracji ludzi, pochodzi ze skamielin. Wiedza naukowców o masowym wyginięciu i ich zdolność do przewidywania przyszłości planety są w dużej mierze oparte na skamielinach. Podczas gdy dominującym obrazem skamielin jest paleontolog, który starannie wykopuje ogromny szkielet dinozaura na odległej pustyni, istnieje kilka różnych rodzajów skamielin i razem tworzą one jasny obraz życia na Ziemi, zanim pojawili się współcześni ludzie.
Skamieniałe skamieliny
Petryfikacja, znana również jako permineralizacja, jest procesem, w którym komórki wysoce porowatych materiałów organicznych, takich jak kości, orzechy i drewno, stopniowo z czasem zastępuje się minerałami. Proces ten zachodzi w sytuacjach takich jak erupcje wulkanów. Kiedy drzewo lub zwierzę zostaje pochowane tak nagle, że nie ma szansy na gnicie lub zjedzenie przez drapieżnika, popiół i ciepło z czasem przekształcają organizm w kamień, zachowując go przez tysiąclecia. Skamieniałe skamieliny to te, które większość ludzi uważa za skamieliny, ponieważ są duże i twarde i składają się głównie z kości znalezionych w wykopaliskach archeologicznych. Skamieniałe skamieliny są najczęstszymi skamielinami i dały paleontologom wiele informacji na temat gatunków prehistorycznych, w tym dinozaurów.
Skamieliny węgla
W przeciwieństwie do skamieniałych skamielin, skamieliny węglowe są delikatne i chronią życie w najdrobniejszych szczegółach, w tym tkankę miękką roślin i zwierząt. Owady i ryby, które spadły na dno zbiorników wodnych, są tam uwięzione przez warstwy osadu, takie jak popiół z wybuchu wulkanu, który chroni je przed zjedzeniem lub rozkładem. W ciągu milionów lat spadają na nie kolejne warstwy osadów, a upływający czas i ciężar rosnących warstw kompresują popiół lub inny materiał do skały zwanej łupkiem ilastym. W tym czasie owady i ryby rozpadają się. Wszystkie żywe stworzenia zawierają pierwiastek węgla, który pozostaje w łupku, pozostawiając cienką, ale szczegółową warstwę na skale. W niektórych skamielinach węgla widoczne są fragmenty ciała owada, wzory na skrzydłach motyla lub żyły w liściu.
Skamieliny lane i pleśniowe
Skamieliny pleśni nie zawierają wielu szczegółów dotyczących skamielin węglowych. Występują zwykle u zwierząt z twardymi częściami ciała, takimi jak egzoszkielety, zęby lub muszle.Organizm uwięziony jest w porowatej, osadowej skale, przez którą przepływa przez nią woda i rozpuszcza miękką tkankę ciała. Z czasem powstaje pleśń. Wewnętrzna pleśń może się zdarzyć z kopalną, która ma pustą wnękę, jak skorupa. Osad wypełnia się i twardnieje w skorupie, podczas gdy skorupa rozpuszcza się z czasem. Wewnętrzne kontury skorupy są pozostawione na osadzie, który wypełnił wnętrze. Zewnętrzna pleśń dzieje się podobnie, ale osad twardnieje wokół twardych części ciała, które rozpuszczają się i pozostawiają pustą wnękę, w której kiedyś był organizm.
Naukowcom, którzy natrafią na skamieliny pleśni, pozostaje pusta przestrzeń reprezentująca zwierzę, które kiedyś tam było. Casting pojawia się na zdjęciu w sposób naturalny lub syntetyczny. W niektórych przypadkach natura tworzy obsadę zwierzęcia lub części ciała, osadzając minerały w pustych przestrzeniach pozostawionych przez skamielinę pleśni. Jeśli tak się nie stanie, paleontolodzy mogą stworzyć syntetyczny odlew za pomocą lateksu lub gipsu paryskiego. Używają tego, aby poznać kontury, wielkość i inne szczegóły zwierzęcia, które stworzyło skamielinę.
Skamieliny w prawdziwej formie
Skamieliny w prawdziwej formie to organizmy, które są zachowane całkowicie w swojej naturalnej formie. Może się to zdarzyć na kilka sposobów, ale zazwyczaj wiąże się to z uwięzieniem i zachowaniem organizmu. Bursztyn jest żywicą z drzew iglastych z wczesnego okresu trzeciorzędu. Owady wpadają do żywicy drzewnej i utkną w niej ze względu na swoją lepkość. Z biegiem czasu spada na nich więcej żywicy. Przez miliony lat żywica twardnieje i zmienia swoją strukturę molekularną w procesie zwanym polimeryzacją, aż staje się bursztynowa. Uwięzienie w utwardzającej się żywicy chroni skamieniałego owada przed padlinożercami i rozkładem.
Osuszanie to inny rodzaj skamielin w prawdziwej formie. Nazywa się to również mumifikacją. Niektóre zwierzęta wpełzły do jaskiń na południowo-zachodnich pustyniach Ameryki Północnej w epoce lodowcowej i zmarły. Ich ciała zostały wysuszone przez pustynne powietrze i były doskonale zachowane przez tysiące lat. Zmumifikowane szczątki są tak dobrze zachowane, że kolor włosów i ubrania są nadal widoczne, ale te skamieliny często rozpadają się przy najmniejszym dotknięciu.
Zamrażanie jest jednym z najlepiej zachowanych procesów skamieniałości. Tkanki miękkie organizmu pozostają całkowicie nienaruszone. Okolicznością, która prowadzi do zamrożenia skamieliny, jest często nagłe uwięzienie zwierzęcia w miejscu, które marznie. Nie było to rzadkością w przypadku dużych ssaków na Syberii i Alasce w późnej epoce lodowcowej, szczególnie mamutów włochatych.