Zawartość
Wulkany kompozytowe są najczęstszym rodzajem wulkanu na powierzchni Ziemi. Stanowią one 60 procent wulkanizmu na Ziemi. Większość pozostałych 40 procent występuje pod oceanami. Wulkany kompozytowe składają się z naprzemiennych warstw popiołu i lawy. Znane również jako wulkany Strato, ich kształt jest symetrycznym stożkiem ze stromymi bokami, które wznoszą się nawet na 8000 stóp. Tworzą się wzdłuż stref subdukcji Ziemi, gdzie jedna płyta tektoniczna pcha się pod drugą. Takimi regionami są okolice Pacyfiku i Morza Śródziemnego.
Lawa
Wulkany kompozytowe w większości wytłaczają lawę o pośredniej zawartości krzemionki i średniej do wysokiej lepkości znanej jako andezyt. Wyjątkami są góra Fuji w Japonii i Etna na Sycylii, które wytłaczają bazalt. Lawa unosi się z komory magmy głęboko pod wulkanem i przez centralny otwór wentylacyjny. Jeśli centralny otwór wentylacyjny jest zablokowany, lawa znajduje inne boczne kanały do wyjścia. Te boczne otwory wentylacyjne są znane jako fumerole. W innych rodzajach wulkanizmu, takich jak grzbiety oceanu środkowego, lawa wytłacza się przez szczeliny na powierzchni Ziemi.
Popiół
Popiół jest mieszanką cząstek, od drobnego pyłu po duże fragmenty skał. Erupcja wulkanu tworzy chmury, które są mieszaniną popiołu, gazów - zwykle dwutlenku węgla i pary wodnej - oraz minerałów, takich jak siarka. Chmura pyłu może wypluć 20 000 stóp wysokości i rozciągać się na boki ponad 300 mil. Jest to jedno z najpoważniejszych zagrożeń naturalnych, ponieważ popiół jest toksyczny dla życia roślin i zwierząt.
Wybuch
Złożone wulkany są uśpione przez długie okresy - nawet przez tysiąclecia - sprawiając wrażenie, że wyginęły. W tym okresie zestalona lawa wokół otworów wulkanu zapada się i blokuje otwory wentylacyjne. Proces ten zwiększa ciśnienie w wulkanie, a siła późniejszej erupcji jest ogromna. Gdy wybuchają, lawa i popiół spływają po bokach wulkanu z prędkością lawiny.
Klimat
Popiół z wybuchu złożonego wulkanu, który pozostaje zawieszony w atmosferze, może mieć znaczące skutki klimatyczne. Erupcja góry Tambora w Indonezji w 1815 r. Wyeliminowała lato następnego roku na półkuli północnej; 1816 stał się znany jako rok bez lata. Angielski malarz Joseph Mallord William Turner pokazał klimat Tambory w swojej pracy. Erupcja góry Pinatubo w 1991 r. W Indonezji spowodowała skutki klimatyczne, takie jak surowe zimy, na półkuli północnej przez następne trzy lata.