Zawartość
Na przełomie XIX i XX wieku nowe odkrycia natury światła zaprzeczały starym modelom, wywołując kontrowersje wśród fizyków. W tych burzliwych latach naukowcy tacy jak Max Planck i Albert Einstein opracowali nowoczesną teorię światła. Nie tylko pokazało, że światło zachowuje się zarówno jako fala, jak i cząstka, ale także doprowadziło do nowych sposobów myślenia o całym wszechświecie.
Fale i Cząstki
Według współczesnej teorii światło ma dwoistą naturę. Ponieważ ma fale, światło słoneczne przechodzące przez odległą burzę tworzy tęczę. Jednak gdy światło uderza w ogniwo słoneczne, dostarcza energię w postaci serii bardzo małych rozbłysków. Cząsteczki materii mają nazwy takie jak proton, elektron i neutron. Cząstki światła nazywane są fotonami; każdy z nich jest niewielkim, dyskretnym wiązkiem, którego energia zależy od długości fali światła: im krótsza długość fali, tym większa energia.
Światło i względność
W 1905 roku Albert Einstein odkrył, że światło ma fundamentalne znaczenie dla struktury Wszechświata, łącząc je z przestrzenią, czasem, energią i materią. Chociaż nie doświadczasz tego bezpośrednio w życiu codziennym, przedmioty kurczą się i stają się cięższe, gdy zbliżają się do prędkości światła. Ponadto w przypadku bardzo szybkich obiektów czas zwalnia dla nich w porównaniu z resztą Wszechświata. Dzięki swojej słynnej zasadzie równoważności, E = mc podniesionej do kwadratu, Einstein pokazał, że wszystkie obiekty zawierają ogromną energię; aby znaleźć ilość energii, mnożymy masę obiektu przez prędkość światła do kwadratu.