Zawartość
- Chemia za zakwaszaniem oceanów
- Obrażenia zadane istniejącym muszelkom
- Wpływ na tworzenie powłok
- Obawy dotyczące innych organizmów
W różnym stopniu żywe istoty mogą przystosowywać się i dostosowywać do zmian środowiska. Wykazano, że nawet organizmy morskie zawierające skorupę, z których wiele uważa się za siedzące i prawie nie kojarzą się ze „zmianą”, przystosowują się, wykorzystując nowe chemikalia rozpuszczane w wodzie morskiej i wprowadzając je do mocniejszych skorup. Zakwaszenie oceanów oznaczało jednak wzrost rodzajów związków, które niszczą te stworzenia definiujące skorupy, a nawet zaburzają ich tworzenie.
Chemia za zakwaszaniem oceanów
Woda oceaniczna zwykle staje się kwaśna, gdy związki niekwaśne w naszym środowisku reagują z wodą morską. Atmosferyczne cząsteczki dwutlenku węgla łączą się z cząsteczkami wody na powierzchni oceanów, tworząc kwas zwany kwasem węglowym. Podobnie tlenek azotu i tlenek siarki, zarówno obecne w nawozie, jak i później w wodzie, która spływa z pól uprawnych, łączy się ze słoną wodą i wytwarza kwas azotowy i kwas siarkowy. Kwasy te reagują z węglanem wapnia, niezbędnym mineralnym składnikiem muszli.
Obrażenia zadane istniejącym muszelkom
Ponieważ kwasy w oceanie rozkładają węglan wapnia, mniej organizmów węglanu wapnia pozostaje dostępnych dla organizmów takich jak małże i małże do wbudowania się w ich skorupy, a nawet koralowce w szkielety tworzące rafy. Powoduje to cieńsze skorupy, aw niektórych przypadkach mniejsze skorupy, które zapewniają zwierzętom mniejszą ochronę. Profesor Jean-Pierre Gattuso z Narodowego Centrum Badań Naukowych Frances oszacował, że za 10 lat Ocean Arktyczny może stać się wystarczająco kwaśny, aby aktywnie rozpuszczać stworzenia w istniejących skorupach.
Wpływ na tworzenie powłok
Jednak zakwaszenie oceanów stwarza problemy dla organizmów niosących skorupę, oprócz korozji już utworzonych skorup. Badacz George Waldbusser z Oregon State University wykazał, że wyższe ilości dwutlenku węgla rozpuszczonego w wodzie morskiej, które wytwarzają więcej kwasu węglowego, mogą podnieść koszty energii związane z genezą skorupy i zwiększyć trudność larw ostryg w zakładaniu skorup w kluczowych dniach po wykluciu . Bez skorup ostrygi nie dojrzewają do postaci dorosłych i ostatecznie umierają.
Obawy dotyczące innych organizmów
Obawy docierają do środowisk oceanicznych: bez skorup ochronnych zwierzęta niosące skorupę, od przegrzebków po ślimaki, nie mogą prawidłowo się rozwijać i będą narażone na większe zagrożenia ze strony swojego otoczenia. Wpływa to jednak również na stworzenia, które nie używają muszli, ponieważ bez źródeł pokarmowych ssaki morskie i ryby, które jedzą skorupiaki, mogą mieć zmniejszoną populację. Narażone zostaną nawet na ludzi, którzy polegają na skorupiakach w poszukiwaniu pożywienia i budują turystykę wokół życia morskiego.