Zawartość
- Jakie są adaptacje?
- Dostosowania Opos
- Ziemnowodne Opos Ameryki Południowej
- Mechanizmy obronne Opos
- Neutralizujący jad węża
- Odporność na wściekliznę
Oposy znajdują się w całej Ameryce Północnej i Południowej, podczas gdy ich kuzyni pochodzą z Australii. Opos to ssaki torbacze. Chociaż opos jest ich formalną nazwą, w powszechnym użyciu są często nazywani oposami. Oposy to torbacze.
Torbacze są wyjątkowe, ponieważ nie mają łożyska, więc ich młode kończą większość rozwoju w torebce. W Ameryce żyje ponad 100 gatunków opos, w tym opos wodny (Chironectes minimus) i jedynym torbaczem w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, opos Virginia (Didelphis virginiana).
Jakie są adaptacje?
Adaptacje to reakcje ewolucyjne, które mają organizmy, dzięki czemu lepiej pasują do środowiska. Kiedy zmiana oferuje organizmowi korzyść, która sprawia, że stają się sprawniejsze przez produkowanie większej liczby potomstwa, rozprzestrzeni się na całą populację. Adaptacje pomagają organizmom skuteczniej pozyskiwać pokarm, poprawiać przeżycie potomstwa i unikać drapieżników lub bronić się przed nimi. Dostosowania są genetyczne i mogą, ale nie muszą, być fizycznie oczywiste.
Dostosowania Opos
Opos wyewoluował zmysł węchu, aby pomóc im w nocy szukać pokarmów, takich jak owady, owoce, rośliny i małe zwierzęta. Mają chwytny ogon i wyrostki zwane palcami na rękach i stopach, które działają jak kciuki, pomagając im wspinać się na drzewa i poruszać po ich nadrzewnym otoczeniu. Opos używają również gruczołów zapachowych i wokalizacji do komunikowania się ze sobą.
Ziemnowodne Opos Ameryki Południowej
Nazywane również yapok, oposy wodne znajdują się od Meksyku aż do Argentyny. Ich płetwiaste stopy pomagają im poruszać się po rzekach, strumieniach i jeziorach. Specjalne adaptacje oposu wodnego obejmują samice zamykające torebkę, aby młode były suche. Adaptacje oposów wodnych do typów stworów pokarmowych pomagają im łapać kraby słodkowodne, ryby, żaby i krewetki żyjące w drogach wodnych.
Mechanizmy obronne Opos
Ponieważ małe ssaki opos są potencjalnie narażone na drapieżne ssaki w obu Amerykach, w tym drapieżne ptaki, kojoty, dzikie koty, szopy pracze, ryśki i węże. Kiedy opos poczuje się zagrożony, wyda z siebie głośne warczenie i syczenie, wypróżni się, odda mocz i ucieknie. Jeśli opos ma również młodych do ochrony, może gryźć.
Podczas gdy te odpowiedzi są stosunkowo częstymi reakcjami na groźne sytuacje w świecie zwierząt, oposy mają kolejną unikalną adaptację do radzenia sobie z drapieżnikami zwanymi graniem martwym. Kiedy oposy grają martwe, nie leżą po prostu na ziemi, zamykają oczy lub wpatrują się tępo w przestrzeń i pozostają nieruchome. Opos zabierają grę martwą o krok dalej i obnażają zęby, podczas gdy z ust wydobywa się piana, a nieprzyjemny zapach wypełnia powietrze. Mogą pozostać w tym stanie do czterech godzin.
Neutralizujący jad węża
Dostosowania oposów do unikania drapieżników na tym się nie kończą. Naukowcy odkryli peptyd we krwi opos Virginia, który może zneutralizować jad węża. Peptyd ten zapewnia oposom pewną ochronę przed jadem węży, takich jak grzechotnik z zachodniej części rombu (Crotalus atrox). Naukowcy pracują nad tym, czy naturalną neutralizację jadu oposów można zastosować jako uniwersalny środek przeciw jadowi dla ludzi i innych zwierząt. Dodatkowo stwierdzono, że oposy mają odporność na toksyny, takie jak zatrucie jadem kiełbasianym, pszczoły miodnej i użądlenia skorpiona.
Odporność na wściekliznę
O ile człowiek lub zwierzę nie zostaną zaszczepione, zarażenie wirusem wścieklizny jest zazwyczaj wyrokiem śmierci. Jest przenoszony przez ukąszenia i szybko się replikuje. Obecnie nie ma leczenia po tym, jak osiądzie ono w ciele gospodarza. Każdy ssak jest podatny na wściekliznę; jednak w oposach obserwuje się bardzo niski odsetek wścieklizny. Uważa się, że niski poziom wścieklizny w oposach wynika z ich stosunkowo niskiej temperatury ciała, uniemożliwiającej ustalenie się wirusa.