Zawartość
Łąki lub prerie zamieszkują je różnorodne zwierzęta. Małe i duże ssaki przystosowały się do otwartych równin rozciągających się na Amerykę Północną, Eurazję, Australię i Afrykę. Zwierzęta z użytków zielonych musiały się przystosować, aby przetrwać atak, trudne warunki otoczenia i ograniczone możliwości żywieniowe. Adaptacje zwierząt trawiastych charakteryzują się uogólnieniami, które dotyczą różnych gatunków różnych kontynentów.
Dostosowania fizyczne
Zwierzęta na preriach i łąkach są narażone na drapieżniki z powodu otwartości krajobrazu. Aby uniknąć ataku lub zabicia, zwierzęta te musiały dostosować się do środowiska w sposób, który je chronił, zamaskował i pozwolił im uciec przed drapieżnikami.
Małe ssaki często są ryjącymi stworzeniami. W rezultacie mogą mieć wiele dziur i nor do ucieczki, gdy są ścigani przez drapieżnika. Ich kończyny są krótsze i mają albo ostre pazury, albo zęby, które mogą wykopać brud. Te ssaki często mają futra o ziemistym kolorze, dzięki czemu są dobrze ukryte w swoim otoczeniu.
Większe ssaki również wykorzystują technikę kamuflażu. Podczas gdy małe ssaki mają zwykle jednolity kolor, większe zwierzęta często mają kontrastowe kolory na futrze. Widać, że pasące się ssaki mają płaszcze czarno-białe, brązowo-białe lub czarno-brązowe, co pozwala ukryć się na otwartym terenie.
Adaptacje żywieniowe
Użytki zielone oferują ograniczoną dietę roślinożercom (zwierzętom jedzącym rośliny). Jak sama nazwa wskazuje, krajobraz oferuje trawy. W przypadku mniejszych zwierząt można również jeść nasiona, krzewy, chwasty lub kwiaty.
Mniejsze ssaki przystosowały się do policzków przypominających kieszenie. Te policzki pozwalają im gromadzić duże ilości jedzenia, więcej niż muszą jeść w tym czasie. Następnie przenoszą jedzenie z powrotem do nor, przechowują je w ziemi i żywią się tymi zapasami żywności w miesiącach zimowych, kiedy są zapieczętowane w norach.
Większe ssaki przeżyły, jedząc duże ilości trawy. Trawy te są bardzo obfite i trudne do strawienia. W rezultacie zwierzęta trawiaste rozwinęły układ trawienny, który opiera się na więcej niż jednym żołądku, aby zakończyć proces trawienia.
Dostosowania dla bezpieczeństwa
Istnieje kilka technik przetrwania stosowanych przez różne zwierzęta użytki zielone. Jedyną powszechnością na równinach jest to, że istnieje jakaś forma komunikacji, która ostrzega innych przed niebezpieczeństwem. Często, gdy zwierzę wyczuwa niebezpieczeństwo, zaalarmuje resztę społeczności, stosując technikę stemplowania lub wytwarzania hałasu. Dźwięki ostrzegają wszystkie zwierzęta tego gatunku o zbliżającym się niebezpieczeństwie.
Mniejsze ssaki zareagują na ostrzeżenie, kierując się do nor lub innych kryjówek, takich jak skały, korzenie lub inne obszary ochronne, do których drapieżnik nie może wejść.
Większe ssaki mają inną technikę, która ma kluczowe znaczenie dla ich przetrwania. Pojawienie się stad to jedna adaptacja dla bezpieczeństwa. W stadzie zwierzęta mają lepszą zdolność dostrzegania zbliżającego się niebezpieczeństwa i odpowiedniego reagowania. Jeśli istnieje potrzeba ucieczki, stado pozwala zwierzętom na rozproszenie. Kiedy drapieżnik zobaczy rozproszenie stada, staje się zdezorientowany. Jeśli drapieżnik próbuje ścigać więcej niż jedno zwierzę, straci je wszystkie, a jednak drapieżniki często ścigają więcej niż jednego ssaka. Przyczyną tego nieudanego ataku nie jest to, że drapieżniki nie nadają się do ataku. W rzeczywistości prędkość i zwinność wypasanych ssaków pozwala im wskakiwać i wyskakiwać z pola widzenia drapieżników, a tym samym tworzyć chaotyczny ruch, który jest trudniejszy dla nich, aby dobrze zareagować.
Adaptacje do żerowania
Drapieżniki mają własne adaptacje, które dają im korzyści w polowaniu. Ptaki mają niezwykle bystry wzrok i umiejętność różnicowania kolorów z wielką precyzją. W ten sposób mogą łatwo dostrzec swoją ofiarę jako odrębny przedmiot od całego otoczenia. Ponadto ich potężne dzioby i szpony oraz umiejętność nurkowania z dużą prędkością czynią z nich niebezpiecznych przeciwników dla małych ssaków.
Większe zwierzęta mają zdolność polowania w ukryciu. Mogą wkradać się na krótkie trawy bez łatwego wykrycia. Ich umiejętności skoku dają im również szybki atak. Po zajęciu się ofiarą mają potężne kończyny i ostre pazury, które mogą rozdzielić ofiarę. Ich szczęki mogą wywierać nacisk na zgniatanie, podczas gdy ich zęby mogą łatwo rozerwać się na ciele, i mogą utrzymać uścisk na zdobyczy, nawet jeśli zwierzę będzie próbowało przedrzeć się do wolności.