Zawartość
Pole elektryczne to obszar przestrzeni wokół naładowanej cząstki, który wywiera siłę na inne naładowane cząstki. Kierunek tego pola jest kierunkiem siły, jaką pole wywiera na dodatni testowy ładunek elektryczny. Siła pola elektrycznego wynosi wolt na metr (V / m). Technicznie izolatory nie przewodzą prądu, ale jeśli pole elektryczne jest wystarczająco duże, izolator psuje się i przewodzi prąd.
Czasami może to być postrzegane jako wyładowanie elektryczne lub łuk w powietrzu między dwiema elektrodami. Napięcie przebicia gazu można obliczyć na podstawie Prawo Paschensa. Fizyka jest inna w przypadku diod półprzewodnikowych, w których napięcie przebicia jest punktem, w którym urządzenie zaczyna przewodzić w trybie wstecznego napięcia.
Napięcie przebicia
Diody i półprzewodniki
Diody są zwykle wykonane z półprzewodnikowych kryształów, zwykle krzemu lub germanu. Zanieczyszczenia są dodawane, aby utworzyć obszar nośników ładunku ujemnego (elektronów) z jednej strony, tworząc półprzewodnik typu n, a nośniki ładunku dodatniego (dziury), aby utworzyć półprzewodnik typu p z drugiej.
Gdy materiały typu p i typu n są połączone, chwilowy przepływ ładunku tworzy trzeci obszar lub obszar wyczerpania, w którym nie występują żadne nośniki ładunku. Prąd płynie, gdy odpowiednio większa różnica potencjałów zostanie przyłożona do strony p niż do strony n.
Dioda zazwyczaj ma wysoką rezystancję w kierunku do tyłu i nie pozwala elektronom przepływać w tym trybie z tendencją do odwrotności. Kiedy napięcie wsteczne osiągnie pewną wartość, rezystancja ta spada, a dioda przewodzi w trybie spolaryzowanym. Potencjał, z jakim to się dzieje, nazywa się napięcie przebicia.
Izolatory
W przeciwieństwie do przewodników izolatory mają elektrony ściśle związane z ich atomami, które są odporne na swobodny przepływ elektronów. Siła utrzymująca te elektrony w miejscu nie jest nieskończona i przy wystarczającym napięciu elektrony te mogą uzyskać wystarczającą energię do pokonania tych wiązań, a izolator staje się przewodnikiem. Napięcie progowe, przy którym to występuje, jest znane jako napięcie przebicia lub Wytrzymałość dielektryczna. W gazie napięcie przebicia jest określone przez Prawo Paschensa.
Prawo Paschensa jest równaniem, które podaje napięcie przebicia w funkcji ciśnienia atmosferycznego i długości przerwy i jest zapisane jako
V.b = Bpd/]
gdzie V.b to napięcie przebicia prądu stałego, p to ciśnienie gazu, re jest odległością w metrach, ZA i b są stałymi zależnymi od otaczającego gazu, oraz γse to wtórny współczynnik emisji elektronów. Współczynnik emisji elektronów wtórnych jest punktem, w którym padające cząstki mają wystarczającą energię kinetyczną, aby po uderzeniu w inne cząstki indukowały emisję cząstek wtórnych.
Obliczanie napięcia przebicia powietrza na cal
Tabelę napięcia przebicia szczeliny powietrznej można wykorzystać do sprawdzenia napięcia przebicia dowolnego gazu. Jeżeli podręcznik referencyjny nie jest dostępny, obliczenie wytrzymałości dielektrycznej dla dwóch elektrod oddzielonych jednym calem (2,54 cm) można obliczyć za pomocą prawa Paschensa, gdzie
ZA = 112,50 (kPacm)−1
b = 2737,50 V / (kPa.cm)-1
γse = 0.01
P. = 101.325 Pa
Podłączenie tych wartości do powyższego równania daje
V.b = (2737.50 × 101,325 × 2.54 × 10-2)/
Wynika, że
V.b = 20,3 kV
Z tabel technicznych i fizycznych wynika, że typowy zakres napięcia przebicia w powietrzu wynosi od 20 kV do 75 kV. Istnieją inne czynniki, które wpływają na napięcie przebicia w powietrzu, np. Wilgotność, grubość i temperatura, stąd szeroki zakres.