Zawartość
Gwóźdź, wystawiony na działanie elementów przez dłuższy czas, przechodzi pewne znane zmiany. Srebrzysty połysk nowego paznokcia ustępuje miejsca czerwonawo-brązowym plamom, które następnie pokrywają cały paznokieć. Ostry kontur mięknie, pokryty szorstką łuską i zjedzony małymi jamkami. W końcu rdza dociera do rdzenia, aż można złamać gwóźdź między palcami. Wreszcie paznokieć całkowicie się kruszy, pozostawiając jedynie pudrową plamę. Przyczyną tego wszystkiego jest reakcja chemiczna między żelazem w gwoździu a tlenem rozpuszczonym w napotkanej wodzie.
Reakcja chemiczna
Powstawanie rdzy zależy od dwóch reakcji chemicznych. Pierwszy jest znany jako rozpuszczanie anodowe, które ma miejsce, gdy żelazo w gwoździu jest wystawione na działanie wody. Woda reaguje z żelazem poprzez kradzież dwóch elektronów z żelaza, pozostawiając go dodatnio naładowanym. Jakikolwiek tlen rozpuszczony w wodzie oddziałuje następnie z dodatnio naładowanym żelazem w drugiej reakcji chemicznej, wiążąc się z nim, tworząc tlenek żelaza. Tlenek żelaza jest czerwonawą substancją najczęściej określaną jako rdza.
Przyczyny rdzy
Ponieważ jedna z reakcji chemicznych powodujących rdzę wymaga obecności wody, a druga reakcja wymaga tlenu, rdza może powstać tylko wtedy, gdy zarówno woda, jak i tlen mogą dotrzeć do cząsteczek żelaza w gwoździu. Niestety zarówno woda, jak i tlen są łatwo dostępne w atmosferze, więc nawet niezabezpieczone paznokcie w środowisku pustynnym ulegną rdzy, chociaż żelazo narażone na wysoką wilgotność lub wodę morską rdzewieje znacznie szybciej. Stal rdzewieje, podobnie jak żelazo, ponieważ jest to stop złożony głównie z żelaza.
skalowanie
Skalowanie to tlenek żelaza, który pozostaje przyczepiony do paznokcia. Ponieważ tlenek żelaza jest bardziej masywną cząsteczką niż pierwotne żelazo, zajmuje więcej miejsca, co zniekształca kształt paznokcia podczas rdzewienia. To także tłumaczy fakt, że gdy cała beczka gwoździ rdzewieje, łączą się one w spójną masę. Tlenek żelaza z jednego gwoździa wiąże się z tlenkiem żelaza swoich sąsiadów, łącząc je ze sobą. Skalowanie powoduje, że zardzewiałe zawiasy przyczepiają się i piszczą, a zardzewiałe łańcuchy skrzypią.
Korozja
Korozja jest najbardziej destrukcyjnym aspektem rdzy. Ponieważ tlenek żelazawy jest mniej trwały niż oryginalne żelazo, łatwo złuszcza się i łuszczy. Co gorsza, w przeciwieństwie do tlenków miedzi, tlenek żelaza nie zapewnia żadnej ochronnej patyny. Zardzewiały gwóźdź może rdzewieć do rdzenia bez zewnętrznej powłoki rdzy zapewniającej jakąkolwiek ochronę. Gdy zbyt duża część pierwotnego żelaza zostanie przekształcona w kruchy tlenek żelaza, straci integralność strukturalną i rozpadnie się w pył. Biorąc pod uwagę wystarczającą ilość czasu, wody i tlenu, nawet duże fragmenty żelaznych maszyn dosłownie rdzewieją do zera.