Zawartość
Wiatr, jedna z podstawowych cech ziemskiej atmosfery, to poziomy ruch powietrza wzdłuż gradientów ciśnienia. Może objawiać się jako kojący, pieszczący wietrzyk lub szalejący, śmiertelny tajfun. Przez tysiące lat ludzie - szczególnie ci, którzy udali się na otwarty ocean lub przebywali w obszarach podatnych na silne burze - badali zachowanie wiatrów. Współcześni meteorolodzy oceniają je za pomocą różnych standardowych skal.
Skala Beauforta
Szeroko stosowaną i sformalizowaną miarą podstawowej prędkości wiatru jest skala Beauforta, nazwana na cześć Francisa Beauforta, admirała brytyjskiej marynarki wojennej. To odniesienie dopasowuje szacowane prędkości wiatru do obserwowalnych zjawisk, takich jak rzucane zadaszenia i białe czapy oceanu. Podczas gdy Beaufort ustalił swoją skalę na początku 1800 roku, zawdzięcza wiele starszym konwencjom i ewoluował z czasem, aby być wykorzystywanym nie tylko na morzu - jak ustanowił to Beaufort - ale także na lądzie.
Poziomy
Skala Beauforta przewija się w 13 kategoriach, od zera do 12. Kody te pasują do opisowych etykiet, które różnią się nieznacznie między źródłami. Aby zwiększyć prędkość wiatru z mniej niż 1 kilometra na godzinę (mniej niż 1 milę na godzinę) do ponad 120 km / h (75 mil na godzinę), są to (0) „spokojne”; (1) „lekkie powietrze”; (2) „lekki wietrzyk”; (3) „delikatny wietrzyk”; (4) „umiarkowana bryza”; (5) „świeża bryza”; (6) „silny powiew”; (7) „umiarkowana wichura” lub „bliski wichura”; (8) „świeża wichura” lub po prostu „wichura”; (9) „silna wichura” lub „ostra wichura”; (10) „cała wichura” lub „burza”; (11) „burza” lub „gwałtowna burza”; oraz (12) „huragan”. Odzwierciedlając jego pierwotne użycie przez marynarzy, kategorie te odpowiadają również wysokościom fal: od zera do 14 metrów (45 stóp) lub wyżej.
Obserwacje wizualne
Skala Beauforta jest przydatna, ponieważ dodatkowo zawiera opis znormalizowanych obserwowalnych zjawisk wskazujących na odpowiednią kategorię prędkości wiatru. Na przykład w „spokojnych” warunkach pióropusz dymu unosi się prosto w górę, a liście drzew są nieruchome. Pod „silną bryzą” poruszają się duże gałęzie drzew, drżą przewody telefoniczne i na zbiornikach wodnych powstają ciężkie fale. „Cała wichura” wyrywa drzewa, zadaje znaczne uszkodzenia strukturalne i podnosi wysokie fale zwijającymi się grzebieniami.
Storm Winds
Meteorolodzy wykorzystują inne klasyfikacje prędkości wiatru, aby ocenić rozwój najcięższych burz, huraganów i tornad na świecie. Ulepszona skala Fujita, używana w Ameryce Północnej i nazwana na cześć czołowego eksperta od burzy ciężkiej T. Theodore Fujita, ocenia siłę tornad w sześciu kategoriach, od EF0 do EF5, poprzez oszacowanie prędkości wiatru na podstawie obserwowalnych uszkodzeń. Prędkość maksymalna tornada - bardziej gwałtowna niż jakakolwiek inna burza - jest nieznana ze względu na trudność z powodzeniem w użyciu instrumentów pogodowych w nieprzewidywalnych i niszczycielskich twisterach; skala EF5 sugeruje wiatry przekraczające 322 km / h (200 mph). Podobna miara, huraganowa skala wiatru Saffir-Simpson, ocenia tropikalne cyklony. Huragan kategorii 1 wycie z prędkością 119 do 153 km / h (74-95 mil / h), podczas gdy potwór kategorii 5 przetrwał wiatry o prędkości 252 km / h (157 mil / h) lub większej.