Zawartość
Komórki są najbardziej nieredukowalnymi „budulcami” życia. Są mikroskopijne, ale posiadają wszystkie podstawowe właściwości, które oznaczają samo życie, w tym metabolizm i reprodukcję. Kiedy komórki należące do organizmów prokariotycznych rozmnażają się, te proste, wolne od organelli komórki dzielą się w procesie zwanym rozszczepieniem binarnym i powstają dwie nowe komórki potomne (i zwykle całe organizmy potomne).
Natomiast organizmy eukariotyczne są bardziej złożone i mają cykl komórkowy, który kończy się dwoma etapami podziału: mitoza, czyli podział jądra i jego zawartości, oraz cytokineza, który podział komórki jako całości.
Te kolejno występujące zjawiska są wystarczająco łatwe do odróżnienia, biorąc pod uwagę podstawową znajomość obu procesów.
Cykl komórkowy
Mitoza i cytokineza leżą na samym końcu eukariotyczny cykl komórkowy. Cykl ten obejmuje interfazę, która stanowi zdecydowaną większość długości życia danej komórki, oraz fazę M, która jest po prostu inną nazwą mitozy plus cytokinezy.
Interfaza reprezentuje część cyklu, w której komórka przygotowuje się do podziału, ale jeszcze się nie dzieli. Obejmuje on trzy własne kroki: G1 (pierwsza przerwa), S (synteza) i G2 (druga przerwa). Komórki wykonują kopie swoich chromosomów w fazie S.
The Faza M. obejmuje mitozę, która jest reprodukcją jądra i jego zawartości, oraz cytokinezę, która jest rozszczepieniem na komórki potomne komórki jako całości.
Fazy mitozy
Sama mitoza to podział jąder na jądra potomne. Zawiera pięć własnych faz.
Propaza: Tutaj chromosomy stają się bardziej skondensowane w jądrze, a błona jądrowa rozpuszcza się. Wrzeciono mitotyczne tworzy się z centrów, które rozdzieliły się i przesunęły na przeciwne bieguny (boki) komórki. Wrzeciono wykonane jest z białek w postaci mikrotubul.
Prometafaza: Na tym etapie chromosomy migrują w kierunku środka komórki. Są napędzane przez mitotyczne urządzenie wrzeciona przymocowane do centromerów, które łączą siostrzane chromatydy. Zaczynają zbliżać się do linii prostopadłej do kierunku, w którym się poruszają, poprzez swoje centromery, zwane płytką metafazową.
Metafaza: W tym etapie chromatydy wyrównują się dokładnie wzdłuż płytki metafazowej poprzez ich centromery, z jedną siostrzaną chromatydą po każdej stronie płytki metafazowej.
Anafaza: W tym etapie siostrzane chromatydy są przyciągane do przeciwnych biegunów komórki, uwalniając się od siebie w centromerie. Włókna wrzeciona znów są odpowiedzialne za ten ruch.
Telofaza: Na tym etapie wokół nowo utworzonych jąder potomnych tworzą się potomne błony jądrowe. W tym momencie chromatydy są niesparowane, ponieważ replikacja chromosomów tej generacji jeszcze się nie rozpoczęła. Wynika to z faktu, że podział komórek nie jest całkowicie zakończony.
Cytokineza
Aby zdefiniować cytokinezę jako fazę autonomiczną, najlepiej jest wyobrazić sobie różnicę między telofazą i cytokinezą, myśląc o telofazie kończącej się w chwili, gdy obie potomne błony jądrowe zostaną całkowicie utworzone. Cytokineza zaczyna się od „szczypanie do wewnątrz„z góry i z dołu komórki, z jednym jądrem potomnym po każdej stronie.
To „szczypanie” wynika z tworzenia struktury białkowej zwanej pierścieniem kurczliwym, która biegnie wokół najszerszej części komórki pod błoną. Kiedy ta kurczy się do wewnątrz, pociąga za sobą ściślej membranę, aż połówki komórek zostaną całkowicie oddzielone przez zakończone „uszczypnięcie”.
Mitoza i cytokineza pokrywają się
Cytokineza rozpoczyna się po rozpoczęciu mitozy i kończy się dopiero po zakończeniu mitozy. Jednak, dwie fazy pokrywają się, ponieważ sama komórka formalnie rozpoczyna proces podziału podczas anafazy mitozy.
Ma to sens fizyczny, gdy się nad tym zastanowić: dopiero po całkowitym oddzieleniu chromatydów w jednym kierunku „bezpieczne” może być „uszczypnięcie do wewnątrz” komórki wzdłuż płaszczyzny między tymi chromatydami.