Zawartość
Kiedy wybuchają wulkany, wyrzucają do atmosfery smugi popiołu i gazów. Popiół natychmiast powoduje zaciemnienie nieba wokół wulkanu, zamieniając go w czerń i zamglenie oraz pokrywając ziemię grubymi warstwami pyłu. Dwutlenek siarki, zmieszany z cząstkami popiołu, dostaje się do troposfery i stratosfery i może rozprzestrzeniać się po Ziemi w ciągu kilku tygodni. Dwutlenek siarki miesza się z wodą; wraz z popiołem emisje wulkaniczne blokują pełne docieranie energii słonecznej do powierzchni Ziemi.
1815: Tambora
W dniach 5 i 10 kwietnia 1815 r. Wulkan Tambora na południowym Pacyfiku wybuchł dwukrotnie, wprowadzając do atmosfery 12 mil sześciennych magmy i 36 mil sześciennych skał. Chmura pyłu sczerniała w regionie, zabijając 92 000 ludzi i niszcząc uprawy. Następny rok, 1816, stał się znany jako „rok bez lata”. Popiół wulkaniczny i gazy w atmosferze spowodowały w tym roku słabe światło słoneczne. Temperatury globalnie spadły, powodując susze niszczące plony i ekstremalne burze, takie jak ciężkie monsuny i letnie śniegi na półkuli północnej.
1883: Krakatoa
Wulkan na wyspie Krakatoa na południowym Pacyfiku wybuchł 27 sierpnia 1883 r. Jego wybuchy można było usłyszeć w odległości 2800 mil w Perth w Australii, uwalniając około 11 mil sześciennych popiołu i skał w powietrze. Niebo w odległości 275 mil zostało zaciemnione przez chmurę pyłu, a obszar nie widziałby światła przez trzy dni. Eksplozja uwolniła również dwutlenek siarki do górnej atmosfery, chłodząc Ziemię przez pięć lat.
1980: Mount St. Helens
Między 16 marca 1980 r. A 18 maja 1980 r. Naukowcy z US Geological Survey obserwowali uważnie Mount St. Helens w Waszyngtonie. W tym czasie góra została wstrząsnięta około 10 000 trzęsień ziemi, a jej północna ściana wyrosła na 140-metrowym wybrzuszeniu z powodu rosnącej magmy. Kiedy wulkan wybuchł 18 maja, podnosząca się kolumna popiołu i siarkowego gazu została uwolniona do atmosfery. Obszary takie jak Spokane w stanie Waszyngton (250 mil od miejsca wybuchu) zostały pochłonięte przez prawie całkowitą ciemność przez erupcję chmurę popiołu, a widoczny popiół zablokował Słońce aż 930 mil na wschód na Wielkich Równinach. Rozprzestrzenianie się chmury pyłu w całym kraju zajęło trzy dni, a 15 - okrążenie globu.
1991: Mount Pinatubo
W środku tajfunu góra Pinatubo wybuchła 15 czerwca 1991 r. Na Filipinach. Jego chmura pyłu osiągnęła 22 mil wysokości i została rozrzucona przypadkowo po całym regionie przez intensywne wiatry tajfunu; niektóre popioły osiadły nawet na Oceanie Indyjskim. Erupcja spowodowała wysłanie 20 milionów ton dwutlenku siarki do stratosfery, powodując dwa lata globalnego ochłodzenia o 1 stopień Fahrenheita.