Zawartość
Adaptacja, ewolucyjnie, jest procesem, przez który gatunek przechodzi, aby przyzwyczaić się do środowiska. Przez wiele pokoleń, poprzez proces selekcji naturalnej, cechy fizyczne i behawioralne organizmów dostosowują się do lepszego funkcjonowania w obliczu wyzwań środowiskowych. Adaptacje są powolne i przyrostowe, a wynik udanej adaptacji jest zawsze korzystny dla organizmu.
TL; DR (Too Long; Didnt Read)
Adaptacja, ewolucyjnie, jest procesem, przez który gatunek przechodzi, aby przyzwyczaić się do środowiska. Przez wiele pokoleń, poprzez proces selekcji naturalnej, cechy fizyczne i behawioralne organizmów dostosowują się do lepszego funkcjonowania w obliczu wyzwań środowiskowych. Adaptacje są powolne i przyrostowe, a wynik udanej adaptacji jest zawsze korzystny dla organizmu. Węże straciły nogi, by wpasować się w podziemne przestrzenie, myszy wyrosły duże uszy, aby usłyszeć drapieżników w nocy, a żyrafy rozwinęły długie szyje, aby sięgać liści na wysokich drzewach i schylać się, aby napić się wody. Narządy szczątkowe są produktami ubocznymi adaptacji ewolucyjnych, które nie są już przydatne w środowisku gatunkowym i nie są uważane za adaptacje.
Węże I Nogi
Zanim węże poślizgnęły się, miały kończyny podobne do jaszczurek. Aby lepiej dostosować się do środowiska małych dziur w ziemi, stracili nogi. Bez nóg węże mogły zmieścić się w ciasniejszej przestrzeni, w której mogły się ukryć przed drapieżnikami. Pierwsze gatunki węży istniały w czasie, gdy większość gadów nie schodziła nad ziemię ze względu na zdobycz, lecz grzebała w poszukiwaniu pożywienia, więc ta adaptacja była szczególnie pomocna. Nowoczesne boa i pytony wciąż mają małe odcinki, w których ich nogi były miliony lat temu.
Myszy I Duże Uszy
Myszy mają bardzo duże uszy w wyniku adaptacji ewolucyjnej. Myszy są stworzeniami nocnymi, co oznacza, że są one przede wszystkim aktywne w nocy, ale nie mają widzenia w nocy. Zamiast tego przystosowali się do aktywności w ciemności, rozwijając niesamowite możliwości słyszenia. Myszy słyszą nadchodzące drapieżniki wcześniej niż mogły bez swoich stosunkowo dużych uszu. W połączeniu ze swoją szybkością myszy mogą wykorzystywać swoje podwyższone zmysły słuchowe do ucieczki przed wężem lub ptakiem drapieżnym, zanim będzie za późno. W porównaniu z małymi uszami szczurów łatwo jest zrozumieć, dlaczego jedno zwierzę jest szybkim i zwinnym mieszkańcem lasu, podczas gdy drugie jest bardziej ociężałym padlinożercą, który częściowo opiera się na ludzkich śmieciach.
Żyrafy I Długie Szyje
Jednym z książkowych przykładów adaptacji ewolucyjnej jest żyrafa z długą szyją. Nastąpiła ewolucja długiej szyi żyraf, aby zwierzę mogło dosięgnąć liści w wyższych drzewach. Ale historia długich szyjek żyrafy jest jeszcze bardziej złożona. Żyrafy mają bardzo długie nogi, ale nie zginają kolan. Aby pić z kałuży wody, potrzebują długiej szyi, która może sięgać aż do wody. Oprócz sięgania do wysokich liści i niskiej wody, długość szyi żyrafy jest przydatna do wielu celów, w tym drzewc między samcami.
Struktury szczątkowe
Struktura szczątkowa jest cechą ciała organizmu, która kiedyś była adaptacją ukształtowaną przez dobór naturalny, ale która nie jest już przydatna w ich obecnym środowisku. Na przykład niektóre gatunki ryb, które żyją w całkowicie ciemnych jaskiniach, mają oczy, chociaż ich oczy nie widzą i nie pełnią żadnej funkcji. Ich przodkowie, którzy po raz pierwszy przybyli do jaskiń, mieli oczy, które zwykli pływać w nasłonecznionej wodzie, i chociaż oczy te były kiedyś przystosowaniami do widzenia, nie są już potrzebne ani przydatne. Naukowcy nie definiują tego typu struktur jako adaptacji. Kiedyś były to adaptacje, ale kiedy stają się bezużyteczne i szczątkowe, nie są korzyścią dla gatunku i nie pojawiły się pod presją środowiska i doboru naturalnego.