Zawartość
Układ okresowy jest katalogiem wszystkich znanych elementów i można śmiało powiedzieć, że ten wszechświat nie istniałby, gdyby te elementy się nie połączyły. Każdy pierwiastek charakteryzuje się atomem z pewną liczbą protonów i neutronów w swoim jądrze i pewną liczbą otaczających je elektronów. Kiedy atomy łączą się, dzielą się swoimi najbardziej zewnętrznymi elektronami, aby stworzyć bardziej zrównoważone stany energetyczne. To dzielenie wiąże atomy w strukturę jonową lub cząsteczkę.
TL; DR (Too Long; Didnt Read)
Atomy mogą łączyć się w struktury jonowe lub w kowalencyjne cząsteczki. Kiedy łączą się różne typy atomów, wynik nazywany jest związkiem.
Jak łączą się atomy
Skłonność atomu do łączenia zależy od liczby elektronów, które ma w swojej zewnętrznej powłoce. Każda powłoka ma osiem spacji dla elektronów, z wyjątkiem pierwszej powłoki, która ma tylko dwie spacje. Jeśli kilka przestrzeni nie jest zajętych, atom stara się pozyskać lub udostępnić elektrony, aby wypełnić je, aby uzyskać stabilną powłokę zewnętrzną z ośmioma elektronami. Z drugiej strony łatwiej jest atomowi z zaledwie kilkoma dodatkowymi elektronami pozbyć się ich w celu osiągnięcia stabilności. Gazy szlachetne, w tym hel, argon i neon, mają już stabilne zewnętrzne powłoki wypełnione elektronami, więc te pierwiastki nie tworzą kombinacji ze sobą lub z innymi atomami.
Związek Jonowy: Atom z jednym elektronem w swojej zewnętrznej powłoce stara się przekazać elektron do innego atomu, podczas gdy jeden z pojedynczą przestrzenią z łatwością go zaakceptuje. Atom, który przekazuje ten elektron, zostaje w rezultacie naładowany dodatnio, a atom, który go przyjmuje, zostaje naładowany ujemnie. Przyciąganie elektrostatyczne wiąże następnie atomy w strukturze sieci. To nie jest cząsteczka, ponieważ pary atomów nie są niezależne, ale jest to związek, ponieważ składa się z dwóch różnych pierwiastków. Sól kuchenna, chlorek sodu (NaCl), jest klasycznym przykładem związku jonowego.
Wiązanie kowalencyjne: Atom z jednym, dwoma, trzema lub czterema dodatkowymi elektronami w swojej zewnętrznej powłoce lub z jednym brakującym jednego, dwóch lub trzech elektronów, stara się dzielić elektrony, aby osiągnąć stabilność. Kiedy dzielenie odbywa się parami, więź nazywa się wiązaniem kowalencyjnym i może być bardzo silna. Przykładem jest cząsteczka wody, która powstaje, gdy cząsteczka tlenu wypełnia swoje zewnętrzne powłoki elektronami z dwóch atomów wodoru. Atomy mogą mieć jedną, dwie lub trzy pary elektronów, a związki, które tworzą, mają zwykle niższe temperatury topnienia i wrzenia niż związki jonowe.
Wszystkie pierwiastki oprócz metali tworzą wiązania kowalencyjne. Częścią tego, co czyni metal tym, czym jest, jest jego skłonność do utraty elektronów w swojej zewnętrznej powłoce i przekształcenia się w jon, który jest naładowaną cząsteczką. Jony wolą łączyć się w stałe struktury sieci. Z drugiej strony cząsteczki kowalencyjne częściej tworzą ciecze lub gazy.
Kiedy cząsteczka jest związkiem?
Atomy mogą łączyć się, tworząc proste cząsteczki, takie jak woda, lub mogą łączyć się w duże łańcuchy, tworząc złożone, takie jak sacharoza (C12H.22O11). Ponieważ węgiel ma cztery elektrony w swojej zewnętrznej powłoce, równie dobrze oddaje i akceptuje elektrony, a także jest budulcem wszystkich cząsteczek organicznych, od których zależy życie. Wszystkie cząsteczki nieorganiczne i organiczne złożone z więcej niż jednego pierwiastka są związkami. Przykładami są chlorowodór (HCl), metan (CH4), dwutlenek węgla (CO2) i sacharozy.
Często zdarza się, że atomy tego samego pierwiastka dzielą elektrony, aby osiągnąć stabilność. Dwa najczęściej występujące gazy w atmosferze, azot (N2) i tlenu (O2), składają się z cząsteczek utworzonych z jednego elementu. Cząsteczki azotu i tlenu nie są związkami, ponieważ nie składają się z różnych pierwiastków. Nawet ozon (O3), mniej stabilna i bardziej reaktywna kombinacja cząsteczek tlenu, nie kwalifikuje się jako związek, ponieważ składa się tylko z jednego elementu.