Zawartość
- Unikalny wkład grawitacji
- Rozwiązywanie problemów swobodnego spadania
- Równania kinematyczne dla swobodnie spadających obiektów
- Ruch pocisków i układy współrzędnych
- Uderzenie w Park ... Daleko
- Odporność na powietrze: wszystko inne niż „nieistotne”
Swobodny upadek odnosi się do sytuacji w fizyce, w których jedyną siłą działającą na przedmiot jest grawitacja.
Najprostsze przykłady występują, gdy obiekty spadają z określonej wysokości nad powierzchnię Ziemi prosto w dół - problem jednowymiarowy. Jeśli obiekt zostanie podrzucony w górę lub silnie rzucony prosto w dół, przykład jest nadal jednowymiarowy, ale z pewnym zwrotem.
Ruch pocisków jest klasyczną kategorią problemów związanych ze spadaniem. W rzeczywistości wydarzenia te mają miejsce w trójwymiarowym świecie, ale dla celów fizyki wprowadzającej są one traktowane na papierze (lub na ekranie) jako dwuwymiarowe: x dla prawej i lewej (z prawą dodatnią), oraz y dla wzlotów i upadków (z dodatnim wzrostem).
Przykłady swobodnego spadku często mają zatem ujemne wartości dla przesunięcia y.
Być może sprzeczne z intuicją jest to, że niektóre problemy ze swobodnym spadkiem kwalifikują się jako takie.
Należy pamiętać, że jedynym kryterium jest to, że jedyną siłą działającą na przedmiot jest grawitacja (zwykle ziemska). Nawet jeśli obiekt zostanie wystrzelony w niebo z kolosalną siłą początkową, w chwili, gdy obiekt zostanie uwolniony, a następnie jedyną działającą na niego siłą jest grawitacja, a teraz jest to pocisk.
Unikalny wkład grawitacji
Unikalną, interesującą właściwością przyspieszenia grawitacyjnego jest to, że jest on taki sam dla wszystkich mas.
Było to dalekie od oczywistych aż do dni Galileusza Galileusza (1564–1642). Dzieje się tak, ponieważ w rzeczywistości grawitacja nie jest jedyną siłą działającą w momencie upadku obiektu, a skutki oporu powietrza powodują, że lżejsze obiekty przyspieszają wolniej - coś, co wszyscy zauważyliśmy, porównując szybkość opadania skały i pióra.
Galileusz przeprowadził genialne eksperymenty w „krzywej” Wieży w Pizie, wykazując, że zrzucając masy o różnej masie z wysokiego szczytu wieży, przyspieszenie grawitacyjne jest niezależne od masy.
Rozwiązywanie problemów swobodnego spadania
Zwykle szukasz prędkości początkowej (v0y), prędkość końcowa (vy) lub jak daleko coś spadło (r - y0). Chociaż ziemskie przyspieszenie grawitacyjne wynosi stałe 9,8 m / s2, gdzie indziej (np. na Księżycu) stałe przyspieszenie doświadczane przez obiekt w swobodnym spadku ma inną wartość.
Aby uzyskać swobodny spadek w jednym wymiarze (na przykład jabłko spadające prosto z drzewa), użyj równań kinematycznych w Równania kinematyczne dla swobodnie spadających obiektów Sekcja. W przypadku problemu ruchu pocisku w dwóch wymiarach użyj równania kinematycznego w sekcji Ruch pocisków i układy współrzędnych.
Równania kinematyczne dla swobodnie spadających obiektów
Wszystkie powyższe można sprowadzić do obecnych celów do następujących trzech równań. Są one dostosowane do swobodnego spadania, dzięki czemu można pominąć indeksy „y”. Załóżmy, że przyspieszenie, zgodnie z konwencją fizyki, jest równe -g (z kierunkiem dodatnim, a więc w górę).
Przykład 1: Dziwne zwierzę podobne do ptaka unosi się w powietrzu 10 m bezpośrednio nad twoją głową, odważając się trafić go zgniłym pomidorem, który trzymasz. Przy jakiej minimalnej prędkości początkowej v0 czy musiałbyś rzucić pomidora prosto w górę, aby mieć pewność, że osiągnie cel skrzeczący?
Fizycznie dzieje się, że piłka zatrzymuje się z powodu siły grawitacji, gdy osiąga wymaganą wysokość, więc tutaj, vy = v = 0.
Najpierw podaj znane ilości: v = 0, g = –9,8 m / s2, y - y0 = 10 m
W ten sposób możesz użyć trzeciego z powyższych równań do rozwiązania:
0 = v02 - 2 (9,8 m / s2) (10 m);
v0*2* = 196 m2/ s2;
v0 = 14 m / s
To około 31 mil na godzinę.
Ruch pocisków i układy współrzędnych
Ruch pocisku obejmuje ruch obiektu w (zwykle) dwóch wymiarach pod wpływem siły grawitacji. Zachowanie obiektu w kierunku xi w kierunku y można opisać osobno, tworząc większy obraz ruchu cząstek. Oznacza to, że „g” pojawia się w większości równań wymaganych do rozwiązania wszystkich problemów związanych z ruchem pocisku, a nie tylko tych związanych ze swobodnym spadaniem.
Równania kinematyczne potrzebne do rozwiązania podstawowych problemów związanych z ruchem pocisku, które pomijają opór powietrza:
x = x0 + v0xt (dla ruchu poziomego)
vy = v0y - gt
y - y0 = v0yt - (1/2) gt2
vy2 = v0y2 - 2g (r - r0)
Przykład 2: Odważny postanawia przejechać swoim „samochodem rakietowym” przez szczelinę między sąsiednimi dachami budynków. Są one oddzielone 100 poziomymi poziomami, a dach budynku „startowego” jest o 30 m wyższy niż drugi (to prawie 100 stóp, a może 8 do 10 „pięter”, tj. Poziomów).
Zlekceważąc opór powietrza, jak szybko będzie musiał jechać, gdy opuszcza pierwszy dach, aby zapewnić sobie, że osiągnie drugi dach? Załóżmy, że jego prędkość pionowa wynosi zero w chwili, gdy samochód startuje.
Ponownie podaj znane ilości: (x - x0) = 100 m, (y - y0) = –30 m, v0y = 0, g = –9,8 m / s2.
Tutaj wykorzystujesz fakt, że ruch poziomy i ruch pionowy można oceniać niezależnie. Jak długo potrwa samochód do swobodnego spadania (dla ruchu y) 30 m? Odpowiedź jest podana przez y - y0 = v0yt - (1/2) gt2.
Uzupełnienie znanych ilości i rozwiązanie dla t:
−30 = (0) t - (1/2) (9,8) t2
30 = 4,9 t2
t = 2,47 s
Teraz podłącz tę wartość do x = x0 + v0xt:
100 = (w0x)(2.74)
v0x = 40,4 m / s (około 90 mil na godzinę).
Być może jest to możliwe, w zależności od wielkości dachu, ale w sumie nie jest to dobry pomysł poza filmami akcji.
Uderzenie w Park ... Daleko
Opór powietrza odgrywa ważną, niedocenianą rolę w codziennych wydarzeniach, nawet gdy swobodny upadek jest tylko częścią historii fizycznej. W 2018 roku profesjonalny gracz baseballu o imieniu Giancarlo Stanton uderzył piłkę na tyle mocno, aby wystrzelić ją z bazy domowej z rekordową prędkością 121,7 mil na godzinę.
Równanie maksymalnej odległości poziomej, jaką może osiągnąć wystrzelony pocisk, lub równanie zasięgu (patrz Zasoby), jest:
D = v02 sin (2θ) / g
Na tej podstawie, gdyby Stanton uderzył piłkę pod teoretycznym idealnym kątem 45 stopni (gdzie sin 2θ osiąga maksymalną wartość 1), piłka pokonałaby 978 stóp! W rzeczywistości biegi domowe prawie nigdy nie sięgają nawet 500 stóp. Częściowo, jeśli dzieje się tak, ponieważ kąt uruchomienia 45 stopni dla ciasta nie jest idealny, ponieważ nachylenie zbliża się prawie poziomo. Ale duża różnica wynika z tłumienia prędkości przez opór powietrza.
Odporność na powietrze: wszystko inne niż „nieistotne”
Problemy fizyki swobodnego spadania skierowane do mniej zaawansowanych uczniów zakładają brak oporu powietrza, ponieważ czynnik ten wprowadziłby inną siłę, która może spowalniać lub zwalniać obiekty i wymagałby matematycznego rozliczenia. Jest to zadanie najlepiej zarezerwowane dla kursów zaawansowanych, ale wymaga jednak dyskusji.
W prawdziwym świecie atmosfera ziemska zapewnia pewien opór obiektowi podczas swobodnego spadania. Cząsteczki w powietrzu zderzają się z spadającym przedmiotem, co powoduje przekształcenie części jego energii kinetycznej w energię cieplną. Ponieważ energia jest ogólnie oszczędzana, skutkuje to „mniejszym ruchem” lub wolniej rosnącą prędkością w dół.