Zawartość
Osad jest cienką warstwą tkanki, białka lub innego składnika o szerokim zakresie ról i zastosowań. Występuje naturalnie w organizmach i na szkliwie zębów. Jest również stosowany w gastronomii i fotografii do pokrywania lub ochrony przedmiotu lub powierzchni.
TL; DR (Too Long; Didnt Read)
TL; DR (Too Long; Didnt Read)
W biologii błonka pełni funkcję ochronną, tworząc cienką warstwę białka na błonie komórkowej. Folia ochronna na powierzchni szkliwa zębów jest również nazywana błonką. Granulki odgrywają również rolę w gotowaniu i fotografowaniu.
Pellicle in Biology
Błonka jest bardzo cienką warstwą białka, która chroni błony komórkowe w wielu rodzajach pierwotniaków, które są wolno żyjącymi lub pasożytniczymi jednokomórkowymi eukariotami, które żywią się materią organiczną, taką jak inne mikroorganizmy lub tkanki i gruz organiczny. Błonka, która znajduje się bezpośrednio pod błoną komórkową i otacza cytoplazmatę, pozwala organizmom takim jak paramecia i rzęski zachować swoje kształty. Cienkie warstwy półprzezroczystych membran również ułatwiają ruch.
Osad na zębach
Osad jest także cienkim filmem białkowym na powierzchni szkliwa zębów i jest czasami nazywany „osadem szkliwa” lub „nabytym ślinem”. Składa się ze śliny i płynu szczelinowego oraz materiałów bakteryjnych i komórek tkanek gospodarza. Pellicle skutecznie chroni skórę zębów i chroni przed kwasami. Jednak bakterie mogą również przyczepiać się do błonki, co czasami prowadzi do tworzenia płytki nazębnej.
Kulki w gotowaniu
Wędzone na zimno mięso zachowuje smak dymu (z ziół, przypraw, skórek owocowych lub tlących się zrębków z twardego drewna) w niskich temperaturach. Oprócz mięsa możesz palić prawie każdy drób, dziczyznę, owoce morza, kiełbasę, warzywa, twardy ser lub orzechy. Po utwardzeniu i wypłukaniu żywność jest dokładnie suszona. Po usunięciu nadmiaru wilgoci z powierzchni tworzy się skóra zwana błonką. Dzięki zatrzymywaniu smaków i wilgoci wewnątrz potrawy, nadaje to potrawie charakterystyczny dymny smak.
Kulki w fotografii
Na fotografii lustro peletki jest bardzo cienkim, lekkim, półprzezroczystym lustrem stosowanym w lustrzance jednoobiektywowej (SLR) do dzielenia wiązek światła na dwie wiązki o zmniejszonej intensywności. Skutecznie jest to cienka zewnętrzna warstwa ochronna skóry. Po raz pierwszy został użyty przez Canon w aparacie Pellix w 1965 roku.
Dzieląc wiązki, można uzyskać różne efekty aparatu, zmieniając kombinację czasu otwarcia migawki i ekspozycji filmu. Ponieważ film jest wyjątkowo cienki, fotograf może uniknąć zwykłych odbić generowanych przez typowe dzielniki wiązki szkła.