Zawartość
Pod skorupą ziemską znajduje się mnóstwo potężnych sił, które mogą wywoływać trzęsienia ziemi, tworzyć cenne kamienie i wybuchać lawę nad powierzchnią przez wulkany. Wielu naukowców włożyło wiele pracy w odkrycie struktury i warunków Ziemi pod powierzchnią aż do jądra planet. W 1913 roku naukowiec o nazwisku Beno Gutenberg przyczynił się do społeczności naukowej, dokonując przełomowego odkrycia dotyczącego wewnętrznych warstw Ziemi.
Warstwy ziemi
Skalista zewnętrzna warstwa Ziemi, po której chodzą zwierzęta, jest znana jako skorupa ziemska lub powierzchnia, a ta warstwa rozciąga się na około 25 mil. Bezpośrednio pod skórą znajduje się górny płaszcz, który jest sztywną warstwą składającą się głównie z tlenu, magnezu, krzemu, żelaza, wapnia i aluminium. Poniżej górnego płaszcza znajduje się dolny płaszcz, w którym temperatury stają się znacznie wyższe. Warstwy płaszczowe zawierają większość masy Ziemi i rozciągają się w dół od skorupy na około 1700 mil. Pod płaszczem znajduje się niezwykle gorący rdzeń żelazno-niklowy, który spoczywa około 1800 mil pod powierzchnią Ziemi, ma promień 2100 mil i jest podzielony na dwie części: rdzeń zewnętrzny i rdzeń wewnętrzny.
Gutenberg
Beno Gutenberg (1889–1960) był naukowcem i sejsmologiem, który badał wewnętrzne warstwy Ziemi. Fale sejsmiczne są generalnie wywoływane przez wybuchy lub trzęsienia ziemi pod ziemią, ale w 1913 r. Gutenberg zauważył, że na pewnej głębokości pod powierzchnią Ziemi fale pierwotne gwałtownie zwolniły, a fale wtórne całkowicie się zatrzymały. Chociaż fale wtórne mogą łatwo przenikać przez materiał stały, fale takie nie mogą przemieszczać się przez ciecz. Zatem Gutenberg doszedł do wniosku - słusznie - że na określonej głębokości, na której zanikają fale wtórne, około 1800 mil pod powierzchnią, ciecz musi być obecna.
Nieciągłość
Ponieważ fale sejsmiczne zmieniły swoją aktywność, a fale wtórne całkowicie zniknęły na głębokości około 18000 mil pod powierzchnią, Gutenberg jako pierwszy odkrył, że powyżej tego znaku głębokości wnętrze Ziemi musi być stałe, a poniżej tego znaku wnętrze musi być płynny. W ten sposób Gutenberg ustanowił dokładną linię graniczną - lub nieciągłość - która oddziela i dzieli dolny płaszcz od zewnętrznego rdzenia. Dolny płaszcz nad linią Gutenberga jest stały, ale zewnętrzny rdzeń poniżej linii jest ciekły. Rzeczywisty obszar nieciągłości jest nierówną i wąską strefą, która zawiera falowanie o szerokości do 3-5 mil. Pod strefą graniczną stopiony rdzeń zewnętrzny jest znacznie gęstszy niż płaszcz powyżej z powodu dużych ilości żelaza, które zawiera, a poniżej tej warstwy znajduje się rdzeń wewnętrzny, który składa się z niezwykle gorącego litego niklu i żelaza.
Kurczący się
Chociaż granica nieciągłości Gutenberga między płaszczem a rdzeniem jest mierzona około 1800 mil poniżej powierzchni Ziemi, linia ta nie pozostaje stała. Intensywne ciepło we wnętrzu planet jest nieustannie i stopniowo rozpraszane, co zmusza stopiony rdzeń Ziemi do powolnego krzepnięcia i kurczenia się. Zatem kurczenie się rdzenia powoduje, że granica Gutenberga stopniowo zapada się coraz głębiej pod powierzchnię Ziemi.