Zawartość
- Symbioza porostowa
- Czego potrzebują porosty?
- Specjalne adaptacje porostów
- Jak porosty korzystają z umiarkowanych lasów
Aby zrobić to w świecie przyrody, niektóre osoby potrzebują niewielkiej pomocy. Organizmy w ekosystemach są współzależne, ale niektóre z nich stworzyły bardziej intymne skojarzenia, zwane symbiozą, aby pomóc im przetrwać. W przypadku porostów wzajemne lub wzajemnie korzystne partnerstwo między grzybem a algami lub sinicami - niektóre porosty obejmują wszystkie trzy organizmy - połączenie jest tak przytulne, że zostało nazwane pojedynczym organizmem.
Symbioza porostowa
Grzyby są rozkładnikami, podczas gdy glony i sinice, zwane także myląco niebiesko-zielonymi algami, są producentami fotosyntezy. W swoim symbiotycznym związku każdy organizm ma coś do zaoferowania innym. Włókna grzybicze, stanowiące większość porostu talowego, otaczają i chronią glony, zapewniają warownię, chronią glony przed światłem słonecznym i wysuszeniem oraz absorbują składniki odżywcze ze środowiska. Glony i cyjanobakterie wytwarzają żywność i witaminy, a cyjanobakterie wytwarzają aminokwasy z azotu atmosferycznego. W lasach umiarkowanych ta kombinacja cech oznacza, że porosty mogą kolonizować pnie drzew, gałęzie drzew, martwe drewno, glebę, gołe skały i inne ubogie w składniki odżywcze powierzchnie, na których może rosnąć niewiele organizmów.
Czego potrzebują porosty?
Porosty wymagają wody, powietrza, składników odżywczych - z których wszystkie po prostu wchłaniają przez wzgórze - światło słoneczne i podłoże. W umiarkowanych lasach deszczowych, gdzie deszcz i / lub mgła są często obfite, wszechobecne porosty kwitną na wilgotnych pniach drzew i martwym drewnie. Krzewiaste lub owłosione fruticose, porosty epifityczne, w tym broda starego mężczyzny, zwisające z gałęzi drzew, czerpiące wilgoć z powietrza. Wrażliwe na toksyny i zanieczyszczenia porosty wolą czyste powietrze; większość z nich nie rośnie dobrze w pobliżu autostrad lub wyrzucania smogu. Porosty również wymagają światła słonecznego do fotosyntezy, chociaż niektóre odmiany przystosowały się do ciemnych lasów. Większość porostów, które można znaleźć na prawie każdej nieruchomej powierzchni, rośnie bardzo powoli - czasem mniej niż milimetr rocznie - i może mieć setki lub tysiące lat. W umiarkowanych lasach liściastych porosty sprzyjają północnej stronie drzew, być może w celu ochrony przed trudnymi warunkami pogodowymi. Wyrąbywanie, rozwój i inne zakłócenia, które zwiększają ekspozycję na wiatr, zmniejszają wilgotność i usuwają stare drzewa i martwe drzewa, stanowią zagrożenie dla wielu gatunków porostów.
Specjalne adaptacje porostów
Brakuje skórek ochronnych dla roślin, porosty są poikilohydryczne: całkowicie wysychają i stają się uśpione, niezdolne do fotosyntezy, gdy brakuje wody. Susząc powoli, aby chronić glony / sinice, mogą pozostawać w stanie uśpienia przez długi czas, pomagając im przetrwać susze - szczególnie w lecie w umiarkowanych lasach iglastych - i sezonowe ekstremalne zimno i upał. W tym stanie kruchym kawałki talku mogą się odłamać, zdmuchnąć i zregenerować nowe porosty. Kiedy powraca deszcz, rosa lub para wodna, porosty szybko wchłaniają wilgoć - nawet 35 razy więcej niż ich waga - i ożywają. Ponadto porosty wytwarzają ponad 500 związków biochemicznych, które pomagają odpychać roślinożerne i konkurujące rośliny, zabijać lub powstrzymywać atakujące drobnoustroje i pasożyty oraz kontrolować ekspozycję na światło.
Jak porosty korzystają z umiarkowanych lasów
Porosty przynoszą korzyści lasom umiarkowanym na wiele sposobów. Jako pierwsze kolonizatory z rzędu porosty rozkładają skały za pomocą enzymów i kwasów, a jeśli rosną w szczelinach, powoli rozszczepiają skały poprzez nacisk i działanie chemiczne. Porosty wychwytują następnie muł, kurz, wodę i nasiona roślin, które kiełkują w tych maleńkich, nowych płatach ziemi. Powoli gromadzi się więcej ziemi, a rośliny kolonizują tam, gdzie kiedyś istniała tylko gołe skały. Sinice w porostach, które przekształcają gazowy azot w biologicznie dostępne związki, zwiększają żyzność gleby, gdy deszcz wypłukuje azotany z porostów, pomagając lasom iglastym ubogim w azot. Lobaria oregano, czyli „porost sałaty”, jest głównym źródłem azotu w starych lasach północno-zachodniego Pacyfiku. Ponadto niektóre umiarkowane zwierzęta leśne jedzą porosty, w tym latające wiewiórki i jelenie. Wreszcie, jako rozkładające się w sieci pokarmowej, porosty pomagają w recyklingu składników odżywczych, pełniąc istotną funkcję w umiarkowanym ekosystemie leśnym.