Zawartość
Widoczne kolory biedronek ostro kontrastują z zielonymi liśćmi, które zamieszkują i trudno je przeoczyć. Te małe chrząszcze okrągłe to głównie drapieżniki, jedzące mszyce i inne szkodliwe owady. W USA występuje ponad 500 gatunków biedronek, a na świecie jest ponad 4500 gatunków. Są one stosowane jako czynniki kontroli biologicznej, a niektóre gatunki zostały sprowadzone w tym celu z innych krajów. Jasne kolory wskazują na zły smak biedronki, zniechęcając drapieżników do jedzenia.
Kolory ostrzegawcze
Niektóre zwierzęta mają ostrzegawcze kolory, aby reklamować trujące lub niesmaczne właściwości, takie jak jaskrawe osy, gąsienice, motyle i żaby. Nazywane „aposematycznym zabarwieniem”, rzucające się w oczy kolory i układy kolorów pomagają potencjalnym drapieżnikom zidentyfikować i unikać tych stworzeń po ich spróbowaniu lub jednorazowym doświadczeniu.
Biedronki nie tylko źle smakują, ale także w przypadku zagrożenia wykazują zachowanie zwane „odruchowym krwawieniem”. Wydzielają żółty płyn ze stawów nóg, który pachnie, źle smakuje i może powodować reakcję alergiczną u ludzi. To wystarczy, aby odstraszyć ptaki i inne drapieżniki, takie jak żaby, osy, ważki i pająki.
Kolor i klimat
W Holandii Paul Brakefield z University of Cambridge przeprowadził 30-letnie badanie biedronkowatych plamistych, które wykazały zmianę w rozmieszczeniu faz barwnych chrząszczy. Istnieją dwie fazy kolorystyczne: niemelaniczna (czerwony chrząszcz z czarnymi plamami) i melaniczna (czarny chrząszcz z czerwonymi plamami). W 1980 roku biedronki w pobliżu wybrzeża były w 90 procentach nieelaniczne i w 10 procentach melaniczne, podczas gdy chrząszcze w głębi lądu były w 60 procentach nieelaniczne i w 40 procentach melaniczne. Brakefield zasugerował, że ciemniejsze chrząszcze w chłodniejszym wnętrzu pozostają cieplejsze, a jaśniejsze chrząszcze w pobliżu wybrzeża pozostają chłodniejsze.
W 2004 r. Tylko 20 procent biedronek na jakimkolwiek obszarze było czarnych z czerwonymi plamami, co odpowiada konsekwentnemu ociepleniu klimatu na tym obszarze w tym okresie. Brakefield zakończył badanie, gdy rodzime chrząszcze stały się rzadkie, wyprzedzone przez japońską biedronkę arlekin, która uciekła z belgijskiej szklarni, która używała go jako środka kontroli biologicznej.
Identyfikacja
Biedronki mają najbardziej widoczny kolor na skrzydłach lub „elytra”. Kiedy latają, podnoszą te osłony skrzydeł, aby uwolnić ich przezroczyste błoniaste skrzydła. Obszar tuż przed osłonami skrzydeł, klatka piersiowa, może również mieć wyraźny wzór. Naukowcy badający owady nazywani są entomologami. Entomolodzy od dawna używają koloru, liczby, kształtu i rozmieszczenia kropek do identyfikacji różnych gatunków biedronek. Odzwierciedlają to pospolite nazwy, takie jak biedronka z dwiema plamkami, biedronka z nawiasami, biedronka z siedmioma cętkami, biedronka z dziewięcioma cętkami i biedronka z kratką.
Zmienność w obrębie gatunku
Czasami istnieją ogromne różnice między osobnikami tego samego gatunku biedronki w odniesieniu do koloru i liczby elytry, liczby i kształtu plam. Wielobarwna azjatycka chrząszcz ma szerszą gamę kolorów i numerów plam niż inne biedronki. Chrząszcz, wprowadzony do USA z Azji, zaczął rozprzestrzeniać się po całym kraju od Luizjany w 1988 roku. Ich kolory wahają się od musztardy do czerwieni, od zera do wielu czarnych punktów.
Wiele innych gatunków wykazuje zmienność, na przykład biedronka dziesięcioplamiasta, co utrudnia identyfikację gatunków. Jak zauważają John Sloggett i Alois Honek w swoim rozdziale na temat genetyki biedronki w „Ekologii i zachowaniu chrząszczy biedronkowatych (Coccinellidae)”, „pomimo wielu badań nad wzorami kolorów biedronki, naukowcy„… niewiele wiedzą o ścieżkach genetycznych i rozwojowych, które stanowi podstawę produkcji wzorów kolorowych ”.