Zawartość
Dobór naturalny to koncepcja opisana przez Charlesa Darwina jako podstawowy i fundamentalny mechanizm teorii ewolucji. Termin został wprowadzony w jego popularnej książce „O pochodzeniu gatunków” w 1859 roku. Dobór naturalny opisuje proces, w którym korzystne cechy, które pozwalają na lepszą adaptację w populacji zwierząt, stają się bardziej powszechne z pokoleniem, zmieniając w ten sposób skład genetyczny ta populacja. Dobór naturalny jest widoczny u ludzi, a także u wielu gatunków zwierząt.
Proces doboru naturalnego opiera się na kilku czynnikach. Po pierwsze, konieczna jest zmiana w obrębie gatunku. Osoby muszą różnić się wyglądem lub zachowaniem. Ponadto niektóre cechy są bardziej korzystne niż inne w odniesieniu do przystosowywania się do środowiska i pozwalania na większy sukces reprodukcyjny i przetrwanie. Wreszcie zmienne cechy muszą być dziedziczone przez potomstwo. Osoby o korzystnych cechach przeżyją i przekażą te cechy swojemu potomstwu. Ta cecha wzrośnie wtedy, zmieniając skład genetyczny w kolejnych pokoleniach, zakładając, że pozostaje korzystna.
Zięby Galapagos
Zięby Galapagos badane przez Darwina podczas jego słynnej podróży są prawdopodobnie najczęstszym przykładem doboru naturalnego. Każda wyspa Galapagos miała własny gatunek zięba, wszystkie bardzo blisko spokrewnione. Darwin zauważył, że rozmiary i kształty dziobów zięby zostały dostosowane do określonego rodzaju pożywienia, które zjadł gatunek, takiego jak małe nasiona, duże nasiona, pąki, owoce lub owady. Ta adaptacja sugerowała, że ich dzioby ewoluowały w wyniku doboru naturalnego. Charakterystyka dzioba była niezbędna do przetrwania, a osoby z odpowiednio ukształtowanym dziobem, aby dotrzeć do pokarmu, przeżyłyby i przekazały ten kształt dziobowi swojemu potomstwu.
Dostosowania fizyczne
Podobnie jak zięby, inne gatunki zwierząt dostarczają dowodów naturalnej selekcji poprzez pewne fizyczne przystosowania. W Anglii ćma pieprzowa, Biston betularia, ma dwie formy, formę jasną i ciemną. Na początku 1800 r. Jaśniejsze ćmy zazwyczaj lepiej wtapiały się w otoczenie, podczas gdy ciemniejsze ćmy wyróżniały się na jasnych drzewach i były szybciej zjadane. Jasne ćmy były zatem bardzo powszechne, a ciemny kolor był rzadki. Jednak po szybkim uprzemysłowieniu, kiedy zanieczyszczenie fabryki sadzą i sadza zaczęły zaciemniać drzewa, ciemne ćmy wtopiły się lepiej w ich otoczenie i teraz były bardziej prawdopodobne, że przeżyją. W 1895 r. 95 procent ćmy pieprzowej było ciemnego koloru.
Mutacje genetyczne
Dobór naturalny zazwyczaj działa przeciwko organizmowi, eliminując osobniki nieprzystosowane do środowiska. Na przykład populacja owadów szkodników często spotyka pestycydy w swoim otoczeniu. Większość owadów w początkowym pokoleniu umiera, ale jeśli kilka osobników ma mutację genetyczną na odporność na pestycydy, te kilka przetrwa i rozmnaży się. Ich potomstwo jest bardziej odporne na pestycydy. W ciągu kilku pokoleń pestycyd jest mniej skuteczny, ponieważ większość osób jest odporna.