Zawartość
Neptun jest najdalszą planetą Układu Słonecznego od Słońca. Kiedy włoski astronom Galileusz Galilei po raz pierwszy obserwował Neptuna przez swój teleskop w 1612 roku, uważał, że jest to gwiazda stała. W 1846 roku niemiecki astronom Johann Galle zrozumiał, że to planeta. Statek kosmiczny Voyager 2 poleciał przez Neptuna w sierpniu 1989 roku, a Kosmiczny Teleskop Hubble'a robi zdjęcia Neptuna od 1994 roku.
Atmosfera
Niebieski kolor neptunów pochodzi od metanu i innego, jak dotąd niezidentyfikowanego składnika jego atmosfery. Większość atmosfery to wodór, hel i amoniak, ze śladami tylko metanu. Są białe chmury, które mogą być lodem metanowym. Temperatura chmur wynosi od -150 do -200 stopni Celsjusza (-240 do -330 stopni Fahrenheita). Gęstość chmur zmienia się na całej planecie, wytwarzając pasma jasnoniebieskiego, gdzie chmury są najgęstsze, i ciemnoniebieskiego, gdzie pokrywa chmur jest niewielka. Statek kosmiczny Voyager 2, a później Kosmiczny Teleskop Hubble'a obserwował przesuwające się ciemne plamy w atmosferze Neptuna.
Wzory pogodowe
Ciemne punkty Neptuna mogą być ogromnymi systemami sztormowymi. „Wielka ciemna plama”, którą po raz pierwszy zobaczył Voyager 2 na południowej półkuli Neptuna, była wystarczająco duża, by pomieścić Ziemię. Te ciemne plamy i białe chmury są rozwiewane przez wiatry osiągające prędkość 1370 km / h. Są to najsilniejsze wiatry w Układzie Słonecznym - dziewięć razy silniejsze niż wiatry na Ziemi. Voyager 2 obserwował przesuwanie się Wielkiej Ciemnej Plamy na zachód z prędkością prawie 750 mil na godzinę. To miejsce nie było już widoczne na półkuli południowej na zdjęciach wykonanych przez Kosmiczny Teleskop Hubble'a w 2011 roku. Zamiast tego zdjęcia Hubble'a pokazały nowe ciemne punkty na półkuli północnej Neptuna.
Magnetosfera
Voyager 2 wykrył pole magnetyczne lub magnetosferę wokół Neptuna. Jest 25 razy silniejszy niż Ziemia i wydaje się, że jest centrowany bliżej wierzchołków chmur Neptunes niż jego centrum, jak ma to miejsce w przypadku pola magnetycznego Ziemi. Oś pola magnetycznego Neptuna jest nachylona pod kątem 47 stopni do osi obrotu.
Struktura wewnętrzna
Astrofizycy spekulują, że Neptun to głównie gaz z rdzeniem skalistym wielkości Ziemi w środku. Gaz ulega silnej kompresji we wnętrzu Neptuna, zachowuje się jak ciecz i przewodzi prąd. Gdy Neptune obraca się wokół własnej osi, materiały we wnętrzu Neptunes zachowują się jak dynamo i wytwarzają pole magnetyczne. Neptun może powoli kurczyć się i uwalnia ciepło. Ciepło to może napędzać systemy pogodowe planet.
Księżyce
Neptun ma 13 księżyców. Wszystkie oprócz największej, Tryton, krążą wokół niej w tym samym kierunku co obrót planety. Naukowcy uważają, że Tryton jest lodowym ciałem spoza orbity Neptuna, który został przechwycony przez pole grawitacyjne Neptuna. Składa się z zamrożonego azotu, wody i metanu. Gejzery azotu wybuchają z jego powierzchni i tworzą atmosferę azotu.
Pierścienie
Sześć wąskich pierścieni małych cząstek krąży wokół Neptuna. Nie są jednolite na całej planecie, ale wyglądają jak grudki pyłu w kształcie łuków. Naukowcy spekulują, że pierścienie mogą być drobnymi cząsteczkami lodu metanowego, które są zaciemnione przez promieniowanie słoneczne.